Հար­ցազ­րոյ­ցը վա­րեց՝ ՄԱՐԻԱ ՄԱՐԿՈՍԵԱՆ-ՏԱՄԱՏԵԱՆ - Հայերէն
02 Kasım 2024 - Հակական տոմար - Տարի : 4517 / Ամիս : Սահմի / Օր : Հրանդ / Ժամ : Թաղանթեալ

Հայերէն :

19 Ekim 2017  

Հար­ցազ­րոյ­ցը վա­րեց՝ ՄԱՐԻԱ ՄԱՐԿՈՍԵԱՆ-ՏԱՄԱՏԵԱՆ -

Հար­ցազ­րոյ­ցը վա­րեց՝ ՄԱՐԻԱ ՄԱՐԿՈՍԵԱՆ-ՏԱՄԱՏԵԱՆ «Սփիւռք» ամառնային դպրոց 2017»ին Յունաստանի «Համազգային»ին կողմէ մեր մասնակիցը՝ ԱՐՄԻՆԷ ՄԿՐՏՉԵԱՆ

«Ս­փիւռք» ա­մառ­նա­յին դպրոց 2017» ծրա­գի­րը ար­դէն հինգ տա­րի է, որ կը ծա­ռա­յէ իր ա­ռա­քե­լու­թեան: Ն­պա­տակն է՝ ա­ջակ­ցիլ սփիւռ­քի հայ հա­մայնք­նե­րուն մէջ ազ­գա­յին նկա­րագ­րի կերտ­ման, ինք­նու­թեան պահ­պան­ման ու զօ­րաց­ման, հա­ւա­քա­կան ո­գիի եւ հա­մայն­քի ե­րի­տա­սարդ­նե­րուն մօտ հա­մախմ­բո­ւա­ծու­թեան, ինչ­պէս նաեւ հա­յե­ցի լե­զո­ւամ­տա­ծո­ղու­թեան ու հա­յա­պահ­պա­նու­թեան ծրա­գիր­նե­րու զար­գաց­ման, կրթա­կան բնա­գա­ւառ­նե­րու պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րու, ու­սու­ցիչ­նե­րու, ազ­գա­յին երգ ու պա­րի խում­բե­րու ղե­կա­վար­նե­րու, սփիւռ­քեան մա­մու­լի ո­րա­կա­ւոր­ման բարձ­րաց­ման: ­Յու­լիս 3ին տե­ղի ու­նե­ցաւ մեկ­նար­կը սոյն ծրա­գի­րի՝ Հ.Հ. սփիւռ­քի նա­խա­րա­րու­թեան եւ Ե­րե­ւա­նի ­Պե­տա­կան ­Հա­մալ­սա­րա­նի հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեամբ: 2017ի ծրա­գի­րին մաս­նակ­ցե­ցան ա­ւե­լի քան 350 սփիւռ­քա­հա­յեր՝ աշ­խար­հի 30 եր­կիր­նե­րէ:
«Ազ­գա­յին եր­գի խմբա­վար­նե­րու եւ պա­րու­սոյց­նե­րու վար­պե­տու­թեան» (­Յու­լիս 2-15) դա­սըն­թաց­նե­րու բաժ­նին՝ ­Յու­նաս­տա­նի «­Հա­մազ­գա­յին»ի մեր մաս­նա­կիցն էր ե­րաժշ­տա­գէտ, դաշ­նա­կա­հա­րու­հի եւ պա­րու­հի Ար­մի­նէ Մկրտ­չեան, որ իր փոր­ձա­ռու­թեան մա­սին զրու­ցեց մեր հետ։

— Ի՞նչ զգա­ցում­նե­րով վե­րա­դար­ձաք հայ­րե­նի­քէն

— ­Լա­ւա­գո՛յն տրա­մադ­րու­թեամբ, ո­գե­ւո­րո­ւած եւ դրա­կան լից­քե­րով. վե­րա­դար­ձել եմ աշ­խա­տե­լու շատ մեծ ցան­կու­թեամբ եւ ստա­ցած գի­տե­լիք­ներս ու փոր­ձա­ռու­թիւ­նը փո­խան­ցե­լու, ի­րա­գոր­ծե­լու տրա­մադ­րու­թեամբ՝ փայ­լուն զգա­ցում­նե­րով:
Ես ծնո­ւել ու ապ­րել եմ ­Հա­յաս­տա­նում եւ իմ կա­պը եր­բեք չի կտրո­ւել ծննդա­վայ­րիս հետ. տար­բեր զգա­ցո­ղու­թիւն չեմ կա­րող ու­նե­նալ: ­Սա­կայն ա­մէն մէկ մշա­կու­թա­յին օ­ճախ կամ պատ­մա­կան, տե­սար­ժան վայր այ­ցե­լե­լիս՝ փոր­ձում էի որ­քան հնա­րա­ւոր է ինձ հա­մար յայտ­նա­բե­րել նո­րը, դրա­կա­նը եւ նե­րա­ռել իմ ա­ռօ­րեայ կեան­քի մէջ: Ար­դէն իսկ ապ­րած այդ բո­լոր զգա­ցում­ներս ու յի­շո­ղու­թիւն­ներս ծա­ռա­յում են իմ ստեղծա­գոր­ծա­կան կեան­քին: ­Հա­յի ո­գին, շուն­չը, հայ­կա­կան պա­րի մէջ ներդ­նե­լը պար­տա­դիր է հար­կաւ: ­Կա­րե­լի է ա­սել՝ վե­րած­նունդ էր այս այ­ցե­լու­թիւ­նը ինձ հա­մար՝ ստա­ցած գի­տե­լիք­նե­րից յե­տոյ մաս­նա­ւո­րա­պէս:
Շատ տպա­ւո­րո­ւած եմ այն­տե­ղի ու­սա­նող­նե­րի եւ սփիւռ­քա­հայ ո­րոշ ե­րի­տա­սարդ մաս­նա­կից­նե­րի գի­տե­լիք­նե­րի եւ զար­գա­ցած մտա­ծո­ղու­թեան վրայ, ինչ­պէս նաեւ շատ շնոր­հա­լի են մեր ե­րի­տա­սարդ հայ­րե­նա­կից­նե­րը:

— Ծ­րա­գի­րին մաս­նակ­ցե­լու ձեր ո­րո­շու­մը ինչ­պէ՞ս կա­յա­ցու­ցիք։

— ­Դա ե­ղել է իմ զուտ անձ­նա­կան ո­րո­շու­մը եւ ցան­կու­թիւ­նը: ­Մաս­նա­գի­տու­թեամբ լի­նե­լով ե­րաժշ­տա­գէտ, նաեւ պա­րու­հի՝ ձգտումս շատ մեծ էր ա­ւե­լի մօ­տից ճա­նա­չե­լու հայ­կա­կան ա­րո­ւես­տը, ու­սում­նա­սի­րե­լու հայ մշա­կոյ­թը, նոր գի­տե­լիք­ներ ձեռք բե­րե­լու եւ որ­քան հնա­րա­ւոր է հարս­տաց­նե­լու, զար­գաց­նե­լու եւ կի­րա­ռե­լու աշ­խա­տան­քիս մէջ: Փնտ­ռե­լով՝ քայ­լե­րը ինձ բե­րե­ցին «Ս­փիւռք» ա­մառ­նա­յին դպրոց» կար­ճա­ժամ­կէտ ծրա­գի­րին մաս­նակ­ցե­լու հնա­րա­ւո­րու­թեա­նը՝ ­Յու­նաս­տա­նի «­Հա­մազ­գա­յին»ի ճա­նա­պար­հով եւ հո­վա­նա­ւո­րու­թեամբ։ Ծ­րա­գի­րի մա­սին նա­խա­պէս տե­ղեակ չէի եւ մեծ ու­րա­խու­թիւն եւ ո­գե­ւո­րու­թիւն զգա­ցի՝ տե­ղե­կա­նա­լով ­Յու­նաս­տա­նի Շր­ջա­նա­յին ­Վար­չու­թեան կող­մից: Եր­կար ժա­մա­նակ էր փնտռում էի, նոյ­նիսկ հե­տաքրք­րո­ւել եմ ­Հա­յաս­տա­նի ­Պա­րա­րո­ւես­տի Ու­սում­նա­րա­նում ու­սա­նե­լու տար­բե­րա­կով. դեռ նման ո­րո­շում չեմ կա­յաց­րել, բայց ա­մէն տա­րի վե­րա­պատ­րաս­տո­ւե­լու եւ կա­տա­րե­լա­գոր­ծո­ւե­լու նպա­տակ ու­նեմ, յատ­կա­պէս, որ շնոր­հիւ այս դա­սըն­թաց­նե­րի՝ մեծ պա­տիւ ու­նե­ցայ ծա­նօ­թա­նա­լու ­Հա­յաս­տա­նի լա­ւա­գոյն պա­րու­սոյց­նե­րի, դա­սա­խօս-մաս­նա­գէտ­նե­րի հետ։ ­Մեր գործ­նա­կան յա­րա­բե­րու­թիւ­նը պէտք է շա­րու­նա­կո­ւի:
Յու­նա­կան պա­րախմ­բի հա­մա­գոր­ծա­կից­ներս շատ ան­գամ են ինձ դի­մել՝ ի­րենց հայ­կա­կան պար սո­վո­րեց­նե­լու խնդրան­քով, սա­կայն դժուա­րա­նում էի մաս­նա­գի­տօ­րէն այն ի­րենց փո­խան­ցե­լու: ­Պա­րա­րո­ւես­տի մէջ այս­քան տա­րի­նե­րի իմ փորձս զուտ գործ­նա­կան (պրակ­տիկ) է ե­ղել, պայ­ման­նե­րու բե­րու­մով: Այս­քան տա­րի պա­րել եւ շար­ժում­նե­րի ա­նուն­նե­րը, կամ՝ ի՞նչ նշա­նա­կու­թիւն ու­նեն չի­մա­նալ, դա ան­նե­րե­լի էր ինձ հա­մար։ ­Չէ՞ որ իւ­րա­քան­չիւր պար եւ շար­ժում ու­նեն ի­րենց նշա­նա­կու­թիւ­նը, պատ­մու­թիւ­նը, ի­մաս­տը եւ ա­սե­լի­քը: Այս ա­ռու­մով՝ մեծ աշ­խա­տանք հար­կա­ւոր է տա­նե­լու այ­սու­հե­տեւ մեր պա­րա­խում­բի սե­րունդ­նե­րի՝ «­Հա­մազ­գա­յին»ի սա­նե­րի հետ, ճիշդ գի­տե­լիք­ներ փո­խան­ցե­լու նրանց, ի­րենց ճա­նա­պար­հին եր­բե­ւէ ինձ նման դժո­ւա­րու­թիւն­նե­րի չհան­դի­պե­լու նպա­տա­կով:

— «Ս­փիւռք» ա­մառ­նա­յին դպրոց 2017»ի ծրա­գի­րը ինչ­պէ՞ս կը գնա­հա­տէք, որ­պէս Յու­նաս­տա­նի «­Հա­մազ­գա­յին»ին կող­մէ ա­ռա­ջին մաս­նա­կից ազ­գա­յին եր­գի եւ պա­րի դա­սըն­թաց­նե­րու բա­ժի­նին։

— Այն, թէ ինչ­պէ՛ս պէտք է հայ­կա­կան մշա­կոյ­թը, պա­րա­րո­ւես­տը սփիւռ­քի պա­րու­սոյց­նե­րի մի­ջո­ցով ներ­կա­յա­ցո­ւի, փո­խան­ցո­ւի տե­ղի հայ, նաեւ օ­տար ե­րի­տա­սար­դու­թեան եւ պա­րա­րո­ւես­տի սի­րա­հար­նե­րին՝ սոյն ծրա­գի­րը ուղ­ղա­կի գե­րա­զանց եւ փայ­լուն գա­ղա­փար է: Ա­ւե­լին, ինչ­պէս որ նկա­տե­ցի, կազ­մա­կեր­պիչ­նե­րի եւ մաս­նա­գէտ­նե­րի մեծ ցան­կու­թիւնն է լա­ւա­գոյն ար­դիւնք եւ ո­րակ տալ մաս­նա­կից­նե­րին:
Ծ­րա­գի­րը 33 մաս­նա­կից­ներ ու­նէր այս տա­րի՝ Անգ­լիա, ­Ռու­սաս­տան, Բ­րա­զի­լիա, ­Թուր­քիա, Ֆ­րան­սիա, Ա.Մ.Ն. եւ այլ երկր­նե­րից: Ա­մէն օր գրե­թէ 10 ժամ դա­սըն­թաց­նե­րի էինք հե­տե­ւում Ե.Պ.Հ.ի (Ե­րե­ւա­նի ­Պե­տա­կան ­Հա­մալ­սա­րան) կեդ­րո­նա­կան մաս­նա­շէն­քում, ­Հա­յաս­տա­նի լա­ւա­գոյն մաս­նա­գէտ-դա­սա­խօս­նե­րի, պա­րա­րո­ւես­տի վաս­տա­կա­ւոր գոր­ծիչ­նե­րի, ին­պէս օ­րի­նակ՝ ­Գա­գիկ ­Գի­նո­սեա­նի, ­Նո­րայր ­Գալս­տեա­նի, ­Կա­րի­նէ ­Դաւ­թեա­նի, ­Ռու­բէն Գա­րա­սէ­ֆէ­րեա­նի, ­Կա­րէն ­Սարգ­սեա­նի ղե­կա­վա­րու­թեամբ: ­Դա­սա­խօ­սու­թիւն­նե­րի, գործ­նա­կան(պրակ­տիկ) եւ տե­սա­կան (թէո­րիա) աշ­խա­տան­քի ըն­թաց­քում ծա­նօ­թա­ցանք հայ ժո­ղովր­դա­կան-ազ­գագ­րա­կան պա­րի, ազ­գա­յին-ա­շու­ղա­կան եր­գի պատ­մու­թեա­նը, ծա­գում­նա­բա­նու­թեանն ու փի­լի­սո­փա­յու­թեա­նը՝ զու­գոր­դուած տե­սա­հո­լո­վակ­նե­րով: Ու­սում­նա­սի­րե­ցինք նաեւ բե­մադ­րա­կան հմտու­թիւն­ներ ա­ռար­կան, որ ի­րե­նից ներ­կա­յաց­նում է ան­ձի մտքի ե­րե­ւա­կա­յու­թեան զար­գա­ցում: Ազ­գա­յին պա­րա­րո­ւես­տի հմտու­թիւն­նե­րին, հա­յոց լեռ­նաշ­խար­հի տար­բեր տա­րա­ծաշր­ջան­նե­րի ա­մե­նա­տա­րա­ծո­ւած նմոյշ­նե­րին եւ պա­րե­րին տի­րա­պե­տե­լը ուս­ման գլխա­ւոր նպա­տակ­նե­րից էր:
Ծ­րագ­րի ըն­թաց­քում հան­դի­պե­ցինք ա­րո­ւես­տա­գի­տու­թեան թեկ­նա­ծու­նե­րի, Հ.Հ. վաս­տա­կա­վոր եր­գիչ­նե­րի, բե­մա­րո­ւես­տի վար­պետ­նե­րի, բե­մադ­րիչ­նե­րի հետ: Այ­ցե­լե­ցինք ­Հա­յաս­տա­նի պատ­մամ­շա­կոյ­թա­յին տար­բեր վայ­րեր ու թան­գա­րան­ներ: ­Յատ­կա­պէս կ­՚ու­զեմ ա­ռանձ­նաց­նել այ­ցե­լու­թիւն-դա­սըն­թա­ցը ­Կո­մի­տա­սի հիմ­նար­կում, ուր ծա­նօ­թա­ցանք պահ­պա­նո­ւած պատ­մա­կան ար­խիւ­նե­րին, լսե­ցինք ­Կո­մի­տա­սի ձայ­նը, կա­տա­րում­նե­րը:
Ա­ռա­ջին ան­գամ գտնո­ւե­լով հայ­րե­նի­քում՝ շատ սփիւռ­քա­հայ ու­սա­նող­ներ այն­չափ յու­զո­ւած էին եւ հե­տաքրքրո­ւած ի­րենց ծա­գու­մով, հա­յե­րէ­նին չտի­րա­պե­տե­լով ան­գամ՝ հա­մակ ու­շադ­րու­թեամբ լսում էին եւ փոր­ձում ըն­կա­լել մեր մայ­րե­նին: ­Դա­սա­խօ­սու­թիւն­նե­րը հա­յե­րէ­նով էին բնա­կա­նա­բար, սա­կայն ո­րոշ մաս­նա­կից­ներ ու­նէին նաեւ ան­հա­տա­կան թարգ­մա­նիչ­ներ: ­Միակ փո­փո­խու­թիւ­նը, որ կ­՚ու­զէի տես­նել յա­ջորդ տա­րի­նե­րին՝ այն է, որ մաս­նա­կից­նե­րը, ըստ ի­րենց գի­տե­լի­քի մա­կար­դա­կի, տար­բեր խմբե­րի բա­ժա­նո­ւէին՝ սկսնակ եւ յա­ռա­ջա­ցած, ո­րը կա­րող եմ վստա­հեց­նել այս տա­րո­ւայ հա­մար՝ խան­գա­րում եւ դժո­ւա­րու­թիւն էր ստեղ­ծում:

— Եր­կար տա­րի­ներ «­Հա­մազ­գա­յին»ի պա­րա­խում­բի պա­րու­հի էք, ինչ­պէս նաեւ փոք­րե­րու «­Մա­րա­լօ» խում­բի պա­րու­սոյց, պա­տաս­խա­նա­տու. դա­սըն­թաց­նե­րից ստա­ցած ձեր գի­տե­լիք­նե­րը եւ փոր­ձը ինչ­պէ՞ս էք պատ­կե­րաց­նում փո­խան­ցել, ար­դիւ­նա­ւո­րել:

— 1995թ­.ից՝ «­Հա­մազ­գա­յին»ի «­Նա­յի­րի» պա­րա­խում­բի ստեղծ­ման օ­րից ի վեր մինչ օրս պա­րում եմ «­Հա­մազ­գա­յին»ում, երբ 12 տա­րե­կան էի եւ տե­ղա­փո­խո­ւե­ցինք ­Յու­նաս­տան: ­Մեր պա­րու­սոյցն էր ­Յով­հան­նէս ­Խա­չի­կեա­նը. ես ա­մե­նա­փոք­րիկ­նե­րից էի:
«­Մա­րա­լօ»ի պա­տաս­խա­նա­տու պա­րու­սոյց եմ ար­դէն շուրջ ե­րեք տա­րի է, ին­չը հա­մըն­կաւ յու­նա­կան պա­րախմ­բում իմ աշ­խա­տան­քի հետ: ­Բա­ւա­կան պա­տաս­խա­նա­տու եւ բարդ է փոք­րիկ­նե­րի հետ աշ­խա­տե­լը: Ինձ հա­մար ան­նե­րե­լի էր՝ ե­րե­խա­նե­րին անհ­րա­ժեշտ գի­տե­լիք­ներ եւ հմտու­թիւն­ներ չսո­վո­րեց­նե­լը, այդ­պի­սով նրանց ճիշդ զար­գա­ցու­մը եւ ա­ճը չզգա­լը։ Ա­մէն մէկ պար ու­նի իր ըն­տա­նի­քը, պատ­մու­թիւ­նը, ա­մէն մէկ շար­ժում նշա­նա­կու­թիւն եւ ա­սե­լիք ու­նի, եւ այդ քայ­լե­րի ու շար­ժում­նե­րի միաս­նու­թիւ­նից ստեղծ­ւում է մի ամ­բողջ պար, որն էլ իր հեր­թին ինչ-որ մի պատ­մու­թիւն է պատ­մում: Ազ­գա­յին ա­կունք­նե­րը պահ­պա­նե­լով՝ հի­նը գա­լիս է նո­րի հետ ձու­լո­ւե­լու, հիմք ու­նե­նա­լով ա­ւան­դա­կա­նը: ­Քայ­լե­րը եւ շար­ժում­նե­րը ու­նեն նաեւ ի­րենց նպա­տա­կը եւ խոր­հուր­դը, օ­րի­նակ՝ հայ­կա­կան պա­րե­րի մէջ մենք ու­նենք միայն մէ­կը, որ քայ­լե­րը դէ­պի ձախ են գնում (Ս­գոյ պար), մնա­ցած բո­լոր քայ­լե­րը՝ դէ­պի աջ: ­Կամ՝ «­Բերդ» պա­րի ժա­մա­նակ այդ հզօր հա­րո­ւած­նե­րը խորհր­դան­շում են՝ չա­րի խա­փա­նում: Այս­պի­սով, ե­թէ մեր փոք­րիկ­նե­րը այս բո­լոր շար­ժում­նե­րը եւ քայ­լե­րը հաս­կա­նա­լով կա­տա­րեն, ի­րենց մէջ կա­մաց-կա­մաց սեր­մա­նենք այս գի­տակ­ցու­թիւ­նը՝ ճիշդ զար­գա­ցում կը ստա­նան եւ նրանց մէջ կը ծնո­ւի հայ մշա­կոյ­թի ու ա­րո­ւես­տի հան­դէպ ար­ժա­նի մօ­տե­ցում ու սէր:
Այս դա­սըն­թաց­նե­րից ձեռք բե­րած փոր­ձից յե­տոյ յատ­կա­պէս, բո­լո­րո­վին այլ մօ­տե­ցում կը լի­նի իմ կող­մից. ­Կը զգամ անհ­րա­ժեշ­տու­թիւ­նը գնա­լու դէ­պի ա­ւե­լի՛ մաս­նա­գի­տա­կա­նը։ ­Մեր նոր սե­րուն­դը պէտք է ճիշդ հիմք ու­նե­նայ, որ­պէս­զի իր հեր­թին կա­րո­ղա­նայ մեր հայ մշա­կոյ­թը ար­ժա­նի ձե­ւով ժա­ռան­գել եւ փո­խան­ցել յա­ջորդ սե­րունդ­նե­րին:

— ­Շուրջ 15օ­րեայ մաս­նակ­ցու­թիւ­նը ծրա­գի­րին, նոր զար­գա­ցում­ներ՝ կա­պեր, յա­րա­բե­րու­թիւն­ներ բե­րա՞ւ ձեր մշա­կու­թա­յին կեան­քին մէջ:

— ­Նոր միտք, գա­ղա­փար­ներ, ծրագ­րեր՝ այս ա­մէ­նից բա­ցի նաեւ ստա­ցայ աշ­խա­տան­քա­յին հրա­ւէր ­Պուլ­կա­րիա­յից՝ պա­րա­խումբ ստեղ­ծե­լու եւ կազ­մա­ւո­րե­լու: ­Ցան­կու­թիւն յայտ­նե­ցին եւ ա­ռա­ջար­կե­ցին պաշ­տօ­նա­պէս հրա­ւի­րել «­Հա­մազ­գա­յին»ի պա­րա­խում­բը՝ ե­լոյ­թով հան­դէս գա­լու մայ­րա­քա­ղաք ­Սո­ֆիա­յում, նո­ւա­գա­խում­բի հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցա­բար: ժա­մա­նա­կը կը գայ, կը քննենք հար­ցը Շր­ջա­նա­յին ­Վար­չու­թեան հետ:

— Մ­շա­կոյ­թը ի՞նչ ի­մաստ կը հա­ղոր­դէ ձեր կեան­քին:

— Մ­շա­կոյ­թով ապ­րում եմ, շնչում, դա ինձ հա­մար հո­գե­ւոր սնու­ցում է, եւ ինձ թւում է, թէ բո­լորն են այդ­պէս՝ մի­գու­ցէ չեն զբաղ­ւում ո­րե­ւէ ա­րո­ւես­տով, բայց զգում են՝ ապ­րում, յուզ­ւում: Այն՝ իմ շփո­ւե­լու, ներ­քին աշ­խարհս ար­տա­յայ­տե­լու ձեւն է կեան­քում:
Թէեւ ես ե­րաժշ­տա­կան կրթու­թիւն ու­նեմ եւ մաս­նա­գի­տու­թեամբ ե­րաժշտա­գէտ, դաշ­նա­կա­հա­րու­հի եմ, բայց պա­րա­րո­ւես­տը ինձ ա­ւե­լի հո­գե­հա­րա­զատ է. երբ ո­րե­ւէ հա­մեր­գի ժա­մա­նակ նո­ւա­գում կամ ե­րաժշ­տու­թիւն եմ լսում՝ ան­մի­ջա­պէս մտքով, ե­րե­ւա­կա­յօ­րէն վե­րա­ծում եմ այն պա­րի բե­մադ­րու­թեան (խո­րոկ­րա­ֆիա), կա­րե­ւոր չէ այն կ­՚ի­րա­կա­նա­ցո­ւի, թէ՞ ոչ, այն ծնո­ւում է իմ մէջ պար­զա­պէս: Ե­րաժշ­տու­թիւ­նը ինձ օգ­նում է զար­գաց­նե­լու պա­րա­րո­ւեստս, կա­րող եմ ա­սել՝ ես ինձ ա­ւե­լի շատ պա­րու­հի եմ զգում, դա իմ ընտ­րու­թիւնն է: Պէտք է մա­քուր եւ ան­կեղծ լի­նի մարդ իր հան­դէպ, չէ որ ներ­կա­յաց­նում է իր ներ­քին աշ­խար­հը: Միան­շա­նակ կա­րող եմ ա­սել՝ բա­ցի ցան­կու­թիւ­նից եւ աշ­խա­տա­սի­րու­թիւ­նից, ա­ռա­ջին հեր­թին հար­կա­ւոր է ազ­նո­ւու­թիւն ա­րո­ւես­տի մէջ, սէր եւ ոչ թէ ե­սա­սի­րու­թիւն, այ­լա­պէս սխալ ճա­նա­պար­հի կը յայտ­նո­ւես՝ այդ­պէս էլ չհաս­նե­լով քո գա­գաթ­նա­կէ­տին:
Մ­շա­կոյ­թը նաեւ մար­դու հո­գե­բա­նու­թեան վրայ մեծ ազ­դե­ցու­թիւն ու­նի՝ լա­ւից դէ­պի վատ: Ե­թէ ա­րո­ւես­տը օգ­տա­գոր­ծես, շա­հա­գոր­ծես՝ իր բա­ցա­սա­կան ազ­դե­ցու­թիւ­նը կը թող­նի վստա­հա­բար. ո­րե­ւէ պար՝ լի­նի ազ­գա­յին, թէ թան­կօ, ե­թէ պա­րե­լիս չզգաս՝ դա պար­զա­պէս կրկնօ­րի­նա­կում է, սո­վո­րա­կան պաղ կա­տա­րում, ա­սե­լիք չու­նի, միտք չի փո­խան­ցում եւ զգա­ցո­ղու­թիւն չի հա­ղոր­դում, իսկ հան­դի­սա­տե­սը վստա­հա­բար ըն­դու­նակ է ճիշդ ըն­կա­լե­լու եւ գնա­հա­տե­լու ա­րո­ւես­տը: Ես իմ ե­րաժշտա­նո­ցի ա­շա­կերտ­նե­րին ջա­նում եմ փո­խան­ցել այս հմտու­թիւն­նե­րը, եւ թէ ճիշդ զար­գա­նա­լու դէպ­քում ի՛նչ ար­դիւնք կը ստա­նան: Ինձ հա­մար կա­րե­ւոր է նրանց գի­տակ­ցու­թեան մէջ զար­գաց­նել՝ սէր, ձգտում, աճ, նպա­տակ, եւ ոչ թէ պար­տա­կա­նու­թեան զգա­ցում. գի­տակ­ցա­բար մօ­տե­ցու­մը ճիշդ ու­ղի կը հար­թի ի­րենց կեան­քի ճա­նա­պար­հին, ճիշդ մարդ կը դառ­նան: Ի­րա­կա­նու­թիւն է, որ ոչ բո­լորն են շա­րու­նա­կում ա­րո­ւես­տի ու­ղին որ­պէս մաս­նա­գի­տու­թիւն, հե­տե­ւա­բար՝ կա­րե­ւոր չէ, թէ նրանք կը հաս­նեն գա­գաթ­նա­կէ­տին, այլ՝ թող հաս­նեն ի­րե՛նց գա­գաթ­նա­կէ­տին, սա է կա­րե­ւո­րը՝ հաս­կա­նա­լով եւ բա­ւա­րա­րո­ւած մնա­լով, ա­ռանց զղջա­լու:
Ես չեմ թող­նի, որ ի­րենք զղջան…
Ա­րո­ւես­տը ինքն էլ սո­վո­րեց­նում եւ պա­հան­ջում է ազ­նիւ լի­նել:

Ար­մի­նէ Մկրտ­չեանի կեն­սագ­րա­կան գի­ծեր

Ար­մի­նէ Մկրտ­չեան ծնած է ­Հա­յաս­տա­նի Էջ­միա­ծին քա­ղա­քը։ «­Մա­կար Եկ­մա­լեան»ի ա­նո­ւան ե­րաժշ­տա­նո­ցին մէջ, փոք­րիկ տա­րի­քէն, հե­տե­ւած է դաշ­նա­կի եւ պա­րի դա­սըն­թաց­նե­րու։
1994ին, ըն­տա­նեօք Ա­թէն­քի մէջ հաս­տա­տո­ւե­լէ ետք, ան շա­րու­նա­կած է իր ա­րո­ւես­տա­գի­տա­կան ու­սու­մը: ­Փոքր տա­րի­քէն մաս­նակ­ցե­լով դաշ­նա­կի եւ պա­րի մրցում­նե­րու՝ ար­ժա­նա­ցած է տար­բեր մրցա­նակ­նե­րու.
2006ին կրթա­թո­շա­կով ըն­դու­նո­ւած է Ա­թէն­քի ­Քա­փո­տիսթ­րիա­քօ հա­մալ­սա­րա­նի ե­րաժշ­տա­կան ուս­մանց բա­ժան­մուն­քէն ներս։
2008ին ա­ւար­տած է ­Քա­լի­թէա­յի քա­ղա­քա­պե­տա­կան ե­րաժշ­տա­նո­ցը՝ ստա­նա­լով դաշ­նա­կա­հա­րու­հիի վկա­յա­կան, ու­սուց­չու­հի ու­նե­նա­լով տի­կին Այ­տա ­Փա­շի­նեան։
2009ին, ­Մի­րօ ­Սո­լո­մոո­ւի հետ հիմ­նած է ArmMiro դաշ­նա­կա­հա­րու­հի­նե­րու խում­բը (տո­ւէ­թը)՝ հա­մերգ­ներ ի­րա­գոր­ծե­լով Ա­թէն­քի եւ այլ քա­ղաք­նե­րու հա­մեր­գաս­րահ­նե­րէն ներս։ ­Հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թիւն կա­յա­ցած է նաեւ հան­րա­ճա­նաչ թէ­նոր ­Խա­չա­տուր Փի­լի­քեա­նի հետ՝ ­Կո­մի­տաս ­Վար­դա­պե­տի 140ա­մեա­կին նո­ւի­րո­ւած ձեռ­նարկ­նե­րու ծի­րէն ներս, ինչ­պէս նաեւ ֆլաու­թիսթ Lydija Vujicի եւ թու­պիստ Ան­տո­նիս Ար­ղի­րո­փու­լո­սի հետ։
Ար­մի­նէ Մկրտ­չեան իր բո­լոր նա­խա­ձեռ­նու­թիւն­նե­րու կող­քին, 1995էն սկսեալ, կա­մա­ւո­րա­բար աշ­խա­տած ու ան­բա­ժան մա­սը ե­ղած է ­Յու­նաս­տա­նի «­Հա­մազ­գա­յին» մշա­կու­թա­յին միու­թեան պա­րա­խում­բե­րուն, որ­պէս պա­րու­հի եւ պա­րու­սոյց։
Ան յա­ճա­խա­կի մաս­նակ­ցու­թիւն կը բե­րէ կա­րե­ւոր ե­րաժշ­տա­կան եւ պա­րա­յին ձեռ­նարկ­նե­րու՝ հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թիւն­ներ կնքե­լով յոյն ճանչ­ցո­ւած ա­րո­ւես­տա­գէտ­նե­րու հետ

Հար­ցազ­րոյ­ցը վա­րեց՝ ՄԱՐԻԱ ՄԱՐԿՈՍԵԱՆ-ՏԱՄԱՏԵԱՆ





Bu haber kaynağından gelmektedir.

Haber metninde yer alan görüşler haber kaynağı () ve yazarına ait olup,
bolsohays.com sitesi haber hakkında herhangi bir görüş üstlenmemektedir.

Opinions expressed are those of the author(s)-(). They do not purport to reflect the opinions or views of bolsohays.com
+