Կիրակնօրեայ Աւետարանական խորհրդածութիւն. Աւետումն Սուրբ Կուսին

Հայ ծէսին մէջ սովորութիւնը կայ Աստուածածնայ Վերափոխման տօնը երկարելու ինը օր եւս եւ այդ օրերուն կը կարդացուին Մարիամի կեանքին երեք գլխաւոր դրուագները որոնք յիշուած են Աւետարաններուն մէջ: Աւետման աւետարանը, զոր կը կարդանք այսօր, մեզի կը յիշեցնէ թէ փրկչագործութիւնը սկսաւ ճիշդ այդ պահուն, երբ Գաբրիէլ հրեշտակը աւետեց Մարիամի թէ Փրկչին մայրը պիտի ըլլար։ Սակայն այս խորհուրդը, որ փրկչագործութիւնը քրիստոնէութեան մեծագոյն խորհուրդներէն մին է, պատրաստուած էր ոչ միայն երկար դարերէ ի վեր, այլ նոյնիսկ արարչութեան սկիզբէն ի վեր։ Որով Մատթէոս աւետարանչի ազգաբանութիւնը մինչեւ Աբրահամ կը տանի Քրիստոսի սերունդը, իսկ Ղուկասինը` զայն կը հասցնէ մինչեւ Ադամ։Ունկնդրէ խորհրդածութիւնըՂուկաս կը շեշտէ յատուկէն թէ Յովսէփ, այն որ յաչս մարդոց պիտի կոչուէր հայրը Յիսուսի, Դաւթի տունէն եւ սերունդէն էր. Մարգարէութիւններուն մէջ` Մեսիան, որ կը նշանակէ Քրիստոս, կը կոչուի Դաւթի Որդի, որովհետեւ Տէրը խոստացաւ Դաւթի որ իր սերունդէն յառաջ պիտի գար Փրկիչը։ Իսկ Դաւիթ, նախ քան Հրէաստանի թագաւոր ըլլալը, պարզ հովիւ մըն էր Բեթղեհէմի մէջ, եօթներորդ որդին Յեսսէի. Տիրոջ ներշնչումով` ուղղուած Սամուէլ Մարգարէին, ան ընտրուեցաւ ըլլալու թագաւոր Իսրայէլի։ Դաւիթ դասուեցաւ Տիրոջմէ որպէս արժանաւոր նախահայր Քրիստոսի։

Գալով Մարիամի, ան` իր ամուսնութեամբ Յովսէփի հետ, մաս կազմեց Յեսսէի շառաւիղին, որ հայրն էր Դաւիթի։ Ղուկաս եւ Մատթէոս, իրենց ազգաբանութեամբ, շեշտը կը դնեն մեսիական ընտանիքի պատկանելիութեան կարեւորութեան վրայ, փաստելու համար թէ Աստուած, դարերու ընթացքին, չէ մոռցած իր խոստումը որ տուաւ առաջին մարդուն, թէ պիտի ծնանի Փրկիչ մը որ պիտի քաւէ մարդկային առաջին մեղքը, ինչպէս նաեւ բոլոր մարդոց մեղքերը։ Մարդկութեան պատմութեան մէջ այս առաջնորդող կապը միշտ գոյութիւն ունեցած է եւ ահա Յովսէփի եւ Մարիամի պէս անձեր ի վերջոյ կ՛արժանանան ընդունելու իրենց ընտանիքի ծոցին մէջ Աստուծոյ Որդին, Տիրոջ կողմէ ուղարկուած Մեսիան։

Մարիամ անշուշտ նախ անակընկալի կու գայ այս աւետիսին առջեւ. Իր խոնարհութիւնը զինք կը մղէ ինքզինք անարժան զգալու այս մեծ պատուին. Ուստի կ՛առարկէ թէ ինք կոյս է, մարդ չի ճանչնար. Գաբրիէլ հրեշտակը կը փարատէ իր տարակոյսները եւ կը հաստատէ աստուածային կոչը։ Մարիամ իրազեկ է այլեւս թէ ինչ մեծ պատիւի արժանի կը դառնար, ընտրուիլ Տիրոջ կողմէ ըլլալու մայրը Մեսիային. Մեծ է իր ուրախութիւնը, սակայն երբեք չի մոռնար թէ այս բոլորը շնորհք մըն է որ իրեն տրուած է։ Ոստի խոնարհաբար կը բացագանչէ. Ես Տիրոջ աղախինն եմ. Ան պատրաստ է ընդունելու Աստուծոյ կամքը, հակառակ որ արդէն մասամբ գիտակից է թէ որքան դժուար պիտի ըլլայ իրեն վստահուած այս առաքելութիւնը. Այլեւս կարելի չէ ապրիլ առաջուայ պէս, որով փոխուած է ամէն ինչ. Նոր պարտականութիւններ կը ստեղծուին այս մեծ պաշտօնի ընկալումով. Մարիամ չի պատկանիր ինքիրեն, այլ կը պատկանի Աստուծոյ։ Մենք եւս, Մարիամի հոգեւոր զաւակները, քաջալերուած իր այս դրական պատասխանէն, ապաւինինք իրեն մեր ամբողջ սրտով ու հոգիով, մեր բոլոր ցաւերն ու մտահոգութիւնները իրեն յանձնելով։ Ամէն։

Հայր Յովսէփ Քէլէկեան