Hrant Dink oldu ya artik hepimizin icsorgu odasi acildi. Kendi kendimize sorup duruyoruz bizim bu cinayette payimiz ne diye? Aslinda cevabi da gayet iyi biliyoruz. Az ya da cok aktif ya da pasif ortulu ya da acik endirekt ya da direkt biz bu caniligin ne yazik ki bir parcasiyiz. Belki fonda yuruyoruz belki seslendirmesinde gorev aldik umarim kurguya katkimiz yoktur ama goruntu yonetmeni mutlaka bizim uzerimizde de gezdiriyor kadrajini. Pazartesi aksami yapilan SIYAD in Turk Sinemasi Odulleri gecesinde Cagan Irmak bir sinemaci olarak sinemanin suikasttaki muhtemel katkisini ve bunun ne denli tehlikeli bir sey oldugunu anlatti. Meslektaslarini net bir sekilde uyardi Irmak: Bu tip yapimlar Cok uzun olmayan vadede Turkiye nin kalbine dogrultulmus birer silah olacak. Sinema topluma cevrilmis bir namluysa futbol mitralyoz olsa gerek. Insanlari hedef tahtasina ceviren keskin bickin usluplarla siddeti cagiran her gun yeni nefret tohumlari eken oteki ne karsi kini hosgorusuzlugu tetikleyen surekli her seyi bir komplo ve entrika olarak goren bir futbol kulturu hâkim bu ulkede. Biz yani sen ben bizim oglan/kiz yani bir kale arkasini bile dolduramayacak kadar kitle ise aksini yaratmaya bunun icin tas ustune tas koyan yazilar yazmaya inat ediyor. Ama ne oluyor? Adini eski bir yildizdan alan amator bir futbolcu baska bir futbolcu tarafindan azmettiriliyor sonra da gidiyor onca gurur verici sifatlarinin sonuncusu da olsa bir futbolseveri arkadan vuruyor. Arkadan yapilan hareketlerin cezasini bile bile topsuz alanda faulun bedelini goze alarak... Peki biz ne yapiyoruz? Yuruyoruz bagiriyoruz agliyoruz. Ama elimizden daha fazlasi gelmiyor! Oysa gelmeli! Bir yerden baslamaliyiz sadece mizmizlanmamali talepkâr olmaliyiz. Mesela Hepimiz Hrant iz Hepimiz Ermeni yiz pankartiyla sahaya cikmaya calisan Adana Demirspor dan ilham almaliyiz. Futbol Federasyonu ndan buna neden izin vermedigini aciklamasini istemeliyiz. Bu hafta butun takimlarin bir siyah bantla cikmasinin niye bu kadar zor oldugunu merak etmeliyiz. Bunlar naif ama anlamli seyler. Ama daha anlamli daha elle tutulur talepler de lazim bizlere. Bu yuzden bir onerim var. Gelin bir kampanya baslatalim ve hic degilse sovenizmi kasiyan futbol unsurlarindan kurtulalim. Istiklal Marsi ndan baslayalim mesela. Turkiye nin iki takimi birbirine karsi oynarken ortada milli hisleri kabartacak hicbir sey yokken ustelik artik bu neredeyse herkese angarya gibi gelmeye baslamisken surekli bir teyakkuz hali yaratan ulusal marsimizi soylemekten vazgecelim. Dunyanin hicbir yerinde boyle bir uygulama yok. Hem marsin sayginligina da halel geliyor. Detone sikkin avazlardan zorla cikan sesler hic de anlamli bir ahenk yakalayamiyor. Kaldi ki ayni marsi soyleyenler birazdan ana avrat kufrediyorlar ve hayat devam ediyor. O zaman ne anlami var ki? Ogun Samast yakalandiginda cebinden Turk bayragi cikti. Oldurmeden evvel de cuma namazina gitmis. Ama bu onu iyi biri ya da vatansever yapmaya yetmiyor iste. Tipki Bu ne bu siddet bu celal diye her mac oncesi haykirmanin siddet ve celallikle dolu bir hayat surmeye engel olmamasi gibi... Hrant Dink i de en cok bu oldurdu zaten. Belagat milliyetciligi ve gundelik sovenizm. Hani bazi futbol programlarinda surekli gazlanan ruh hali var ya iste o!