Soykirim filozoflarindan biri soruyor: Bir katliamdan kurtulanla soykirimdan kurtulanin ruhsal durumu arasinda fark var midir? Sonra cevabini veriyor: Soykirimdan kurtulanlar kendilerini yasamaya layik gormezler. Cunku insanlik disi asagilik mahluklar olduklari icin yok edilmislerdir. Muhtemelen kendilerini asagilik gordukleri icin de yeterince savunamamislardir. Bir katliamdan kurtulanlarsa yenilginin sonucu buyuk maddi ve manevi kayiplara ugramislardir. Ama hayatlarini yeniden bir duzene sokabilmek icin gerekli normal insan olma niteliklerini korumaktadirlar. Soykirimin islenmesinde bir grubu yok etme kasti temel rol oynuyor. Boylesine korkunc bir kastin insanlarin kafasina ve ruhuna hâkim olmasi bilimin izahta buyuk sikinti cektigi bir konudur. Bir grubun diger bir gruptan insanlari oldurmesinin cesitli nedenleri olabilir. Bagimsizlik mucadelesi yapanla bunu engellemeye calisan iki taraftan guclu olani digerini etnik temizlikle katlederek bir toprak parcasindan atabilir. Iki rakip din veya mezhebin hâkimiyet mucadelesinde de cok sayida masum insan olebilir. Bu mucadelelerde stratejik politik veya dini bir neden oldugu gibi ortaya cikan olumlerde degisen oranda da olsa iki tarafin sorumlulugu vardir. Bu baglamda sivillerin katledilmesi insanliga karsi suc olusturur. Bu bir gerekceli suctur. Oysa Nazi Almanyasi Yahudileri Yahudi olduklari icin yok etmistir. Yahudiler Almanlarla herhangi bir stratejik politik veya dini mucadele icine girmemislerdir. Aslinda ortada iki taraf arasinda bir mucadele yoktur. Bu acidan kurbanlar masumdur. Naziler ve yardimcilari Almanya yi ve dunyayi bu asagilik irktan kurtarmak gerekcesiyle yok etmislerdir. Dolayisiyla soykirim bir grubun digerini aklin kabul etmeyecegi nedenlerle ya da gerekcesiz yok etmesidir. Soykirim sozlesmesi 2. maddesine gore soykirim budur. Sozlesmenin soykirim tanimi Yahudi Holokost unu ornek almistir. Bunun disinda bir katliami soykirim olarak kabul etmez. Sosyal bilimler bu tanimin tasidigi olaganustu anlami yani insanliga karsi suc ile soykirim arasindaki derin anlam farkini anlamaz ve hukukun disinda soykirim calismasi yaparsa bilimsel ciddiyet disina cikmis olur. Sosyal bilimlerin tek yapacagi is bir grubu yok etmek gibi aklin almayacagi bir kastin dogmasina yol acan antisemitizmi veya irkciligin habis turlerini irdelemektir. Ama kendileri irkci kulturun urunu olanlar bir tur savunmaci tavirla soykirim kavramini genisletme egilimine girmekte her katliamda soykirim aramaktadirlar. Irkciligin temelinde bir grubu otekilestirmenin cok otesinde seytanlastirmak gibi akil disi bir ozellik bulunmaktadir. Tarihte bu yogunlukta irkci nefret genelde Muslumanlar ozelde Turkler ve Osmanlilarda gorulmemistir. Osmanli yi yikan Bati Avrupa ise hem ortacagda hem de 19. yuzyilda antisemitizm Engizisyon Katarlarin yok edilmesi cadi avi somurgecilik kolelik ve bilimsel irkcilik gibi vahim irkcilik ornekleri vermistir. Kant ve Hegel gibi buyuk Aydinlanma filozoflari bu irkciliga mesruiyet kazandirmistir. Bati Avrupa Osmanli ya karsi da derin bir irkci nefret duymustur. Bu baglamda Turkleri her turlu kotulugun geriligin ve barbarligin kaynagi saymistir. Bundan esinlenen Balkan Hiristiyanlari ve Ermeniler de Turkleri asagi gormuslerdir. Bu surecte katledilen ve surulen Turklerin kaderiyle kimse ilgilenmemistir. Dolayisiyla Osmanli nin yikilisi olagan bir siyasi/askeri mucadele sonucundan cok soykirimsal bir nitelik tasimistir. Belki de bu nedenle Kurtulus Savasi ni kazanmamiza ve Cumhuriyet i kurmus olmamiza ragmen soykirimdan kurtulanlarin ruh haline sahibiz. Sanki ayakta durma gucumuz yok. Tum kusuru kendimizde gorme egilimindeyiz. Bati nin elestirilerine asiri hassasiz ve bunlar istikametinde kendimizi duzeltmeyi kurtulus olarak goruyoruz. Bugun Ermeni soykirimini savunan Turkler Fanon un mustemleke aydinlari gibi Bati nin irkciligini icsellestirip kendi toplumlarina karsi irkcilik yapmaktalar.