Ne haftaydı ama... Bir uluslararası konferanstan digerine dilim dısarıda kosusturup durdum. Hatta 2 toplantıda konusmacı olarak bile yer aldım. İzlediklerimi anahatlarıyla yerim elverdigince sizlerle paylasmaya calıstım. Ramazan oncesine sıkıstırılmıs bu yoğun gundemli haftada AB İlerleme Raporu nun olumlu - olumsuz yankıları da devreye girince yazamadığım onemli notlar kaldı defterimde. Bugun baslıklar halinde de olsa bunların bir kısmını aktarmak istiyorum sizlere. Ama once bir parantez: Leblebici Horhor Haftanın yorgunluğunu onceki aksam 160 kisilik Ermeni Filarmoni Orkestrası ve Ermenistan Devlet Korosu nun Lutfi Kırdar daki enfes konseriyle uzerimden attım. Ermeni bestecilerin de yer aldığı programda sef Ohannes Cekicyan mukemmel bir tercihle eserlerin en akılda kalıcı bolumlerini secmisti. Leblebici Horhor operasıyla cocukluk gunlerime Carmina Burana nın finaliyle dunyayı avucumun icine alabileceğimi sandığım universite yıllarıma uzandım. Rossini nin Sevil Berberi operasındaki aryayı dinlerken Leyla Gencer in İtalya daki basarılarına selam durdum. Hendel in Mesih Oratoryosu ile en sık dinlediğim Barok muziğinin buyusune Mozart ın Requem i ile olum doseğinde bile ruhundaki coskudan hicbir seyin eksilmediği bir bestecinin dehasının derinliklerine daldım. İstanbul Konservatuarı ndan yetisme Cekicyan ın Paris Konservatuarı ve Sovyetler Birliği nde surdurduğu kariyerinde yasadığı ulkelerin tumunun izlerini hissettim. İlk kez azınlığım Bunca yıl pek cok ulkeye seyahat ettiğim halde onceki gece İstanbul un gobeğinde hayatımda ilk kez kendimi azınlık olarak hissettim. Ermeni cemaati 2 bin kisilik salonu hıncahınc doldurmus hatta kenarlara sandalyeler bile konmustu. Ama benim kendimi azınlık gibi hissetmemi acılıs konusmasının Ermenice yapılması tetikledi galiba. Tek kelime anlayamadım. Cekicyan ve Ermeni orkestrasının performansını ayakta dakikalarca alkısladık. Konserin ortasında Bravo Cekic diye haykıran bir dinleyici sanırım hepimizin duygularına tercuman oldu.