Öncelikle söylemeliyiz ki; inançlara ve bu inançlar doğrultusunda ibadet yapılmasına ister Müslüman olsun, ister Hıristiyan, ister Yahudi olsun saygıyla yaklaşırız. İnsanları birbirinden ayırmayız, farklı dini inançlara sahipler diye.

Ve egemen sınıfların dini inançlar üzerinden yaptıkları her türden sömürü politikasının da karşısında yer alırız. Dinler arası düşmanlıkla ifade edilen düşüncenin de, aslında asıl meseleyi gizlemenin bir aracı olduğunu biliriz. Kapitalist sistemin kendi sömürü sistemini devam ettirmek için kullanmayacağı hiç bir değer yoktur ki; insanlığın dini inançları da bunların başında gelir. Dünyanın bir çok yerinde yaratılan suni Hıristiyan-Müslüman düşmanlığının da arka planında yatan yine uluslararası tekellerin çıkarlarıdır.

Yine kimi ülkelerde mezhep çatışmaları biçiminde kamuoyuna yansıtılan, ve tabi iki kesim arasında düşmanlığı da pompalayan ama özünde egemen sınıfların çıkarlarıyla ilişkili çelişkilerden kaynaklanan `çatışmalara` tanık oluyoruz. Ülkemiz de bu konuda zengin örneklerle doludur.
Geçtiğimiz günlerde Trabzon Müftüsü Veysel Çakır, Trabzon Fatih mahallesindeki Ayasofya Müzesi`nin ``cami`` olarak ibadete açılacağını ve bunun için de imam hatip kadrosu atamaları yapıldığını açıkladı.

Bu nedir şimdi? Ne yapılmak istenmektedir?

İlk akla gelensoru, orada camiye mi ihtiyaç vardır... Hemen yanıtı verelim: HAYIR. Bölgede yeterinde cami vardır ve bunların bir kısmı da boş durumdadır.
Hadi diyelim ki böyle bir ihtiyaç var; yapılması gereken bir arazi tahsis edilip yeni bir cami inşa etmek olmalıdır.
Bir kiliseyi camiye dönüştürmek ne anlama gelir?

Kilise oradan kalkmış olacaktır öncelikle... Geride ``İZ`` kalmayacaktır, birilerinden. Çünkü geride sadece ``İZ``ler kalmıştır ve bu izler dahi birilerince tehdit olarak algılanmaktadır. Bu ``İZ``ler, tarihi izlerdir, dini izler değil. Bu ``İZ``ler her gün tarihi gerçeklerle hesaplaşma riski taşımaktadırlar.
Bu ``İZ``ler, tarihte suç işleyenlerin bir gün adaletle karşılaşma korkularını büyütmektedir ve bu yüzden bu ``İZ``leri yok etme peşindedirler...
Öte yandan bir kiliseyi camiye dönüştürmek, egemenliğin işaretidir onlara göre. Egemen olmuşlar, galip gelmişler ve kendi inançlarını başklarına kabul ettirmişlerdir. Osmanlı ve Cumhuriyet tarihi yine benzer örneklerle doludur.
Hadi diyelim bir savaş sonunda olmuştur tüm bunlar, kabul edilir olmamakla birlikte anlaşılabilir belki.
Peki bugün böyle bir şeye kalkışmanın gerekçesi nedir?

Bu da çok açıktır aslında, bu ``İZ``lerin dışındaki daha başka bir çok ``İZ``lerden ötürü, resmi tarih sarsılmaktadır. Ve resmi tarihe karşı olduğu izlenimi yaratan günün iktidarı da resmi tarihle yaşanabilecek ciddi bir hesaplaşmadan korkmakta ve onun önlemini almaya çalışmaktadır.
Hıristiyan inancına ve Hıristiyan halklara saygısızlık olan, bu girişimden derhal vazgeçilmelidir.
Eğer o kiliseye gidecek Hıristiyan yoksa orada - ki bunun da sorumlusu kendileridir- 13.yüzyılda kilise olarak inşa edilmiş bir tarihi değerin ``müze`` olarak varlığını devam ettirmesi gerekir.

Son olarak bir soralım kendimize: Bir caminin birilerince kiliseye dönüştürülmesi, Müslüman inancında olan insanlar arasında nasıl bir duygu yaratırdı acaba?

aykiridogrular.com