Margara köyu, dunyanın bir ucunda yatar.

Köyluler için dunya, köylerinin hemen guneyinden akan Aras Nehri'nin kıyısında biter.

Nehrin öte tarafında Turkiye vardır. Bilinmeyen, belki dusman bir ulke; buyuk ve yabancı.

Ama Aras'ın iki yakasını birlestiren bir köpru vardır. Öyle dardır ki, iki araba yanyana geçemez.

Köprunun korkulukları yeni boyanmıs. Ermeni tarafında kırmızıya, Turk tarafında beyaza.

Köprunun öte tarafını görebilirsiniz. Buyuk, kırmızı bir Turk bayragı ve Turkiye'nin silueti ile Ataturk'un buyuk bir portresini gösteren dev bir poster vardır.

Köpruyu geçip bayrak ile posterin yanında durmak için kuzeye, komsu Gurcistan'a dogru gitmek, Gurcu-Turk sınırını geçmek ve sonra da Turk tarafından guneye doğru inmek gerekir.

Bir tas atımı yolu katetmek için, yaklasık 500 kilometre yol tepersiniz.

Margara köyluleri, Ermenistan-Turkiye sınırını hiç geçmemis.

Hatta sınırın öte yanındaki komsularını el sallayarak selamlamaları bile, uluslararası sınır kuralları gereği yasaktır.

Margaralılar artık umutlu
Sovyet döneminde Aras kıyısındaki bu sınır, en sıkı ve iyi korunan sınırlardan biriydi. Çunku SSCB, burada bir Nato ulkesi ile karsılasıyordu.

Sovyetler Birliği çöktukten sonra Ermeni-Turk sınırı yaklasık iki yıllığına açıldı. Ama yine de Margara'dan gelip geçen olmadı.

Fakat köyluler simdi umutlu.

Ermenistan baskentine 40, Turkiye'de Iğdır'a 20 kilometre uzaklıktaki Margara, kendini sınırın açılmasına hazırlıyor.

Margaralı Nikolay Dedemin evini görmek istiyorum, diyor, Dedem çok yakısıklıymıs, evi de buyukmus. Bir defa görmek isterim.

Ancak köylulerin çoğu tarım urunlerini Iğdır pazarında, hatta Karadeniz kıyısında nasıl satacaklarını dusunuyor.

Gurcistan'a mal göturup satmak zor, diyorlar, Gurculerle ticaret yapacağımıza, Turklerle yapmak daha iyi.

Köyluler, Turk malları ile rekabetten de korkmuyor. Eğer Turkler buraya leziz ve ucuz domateslerle gelirse, biz de salatalık yetistirmeye baslarız ya da hayvan yetistiririz. diyorlar.

Margaralılar sıradan Ermeni köyluleri. Ekmeklerini alın terleriyle kazanıyor, kıt kanaat geçiniyorlar.

Efsanevi Nuh'un tufandan sonra Ağrı Dağı'nın eteklerinde uzum bağını diktiği yere uzak olmamalarına rağmen, ellerinde avuçlarında fazla birsey kalmıyor.

Doğal olarak köyun baslıca urunu uzum. Ama tarlalarda seftaliler, erikler, armutlar, domatesler, patlıcanlar ve ıspanak da var.

Fakat sınırda yasamanın cilvelerinden ve surreel yanlarından biri de, köylulerin sınıra yakın olan tarlalarına gidebilmek için, muhafızlardan özel izin kağıtları alması gerekmesi.

Sınır yakınında ev fiyatları artıyor
Nazik, 50 yasında, adı gibi bir kadın. Sınıra 100 metre uzaklıkta yasıyor. Sınır nihayet açıldığında, mumkun olduğunca çok kâr etmek için planlar yapıyor.

Kapımın önunde para kazanabilirim diyor, Belki birisi arabasını buraya bırakmak, ya da sigara almak, soda içmek ister...

Nazik para kazanmanın bir yolu daha olduğunu biliyor. Aras Nehri uzerindeki köpruye yakın yerlerde emlak fiyatları hızla artıyormus.

Nerdeyse her gun Erivan'dan insanlar gelip evimizi satın almak istiyorlar. Kimisi 20 bin öneriyor, kimi 50, kimi de daha fazla... diyor.

Ancak butun bunlar simdilik hayalden ibaret. Nazik'in kapısının önunde biraz para kazanma fırsatı bulup bulamayacağı, uzak baskentlerde yasayan, buyuk olasılıkla da Margara köylulerini ve onların birkaç kurusluk kazançlarını umursamayan siyasetçilere kalmıs.

Bu arada Ermeni-Turk sınırı yalnızca leyleklere açık. Hemen her telgraf direğinin uzerinde yuvaları var.

Sınırın Ermeni tarafında yani. Bazıları der ki, Turk tarafında da öyleymis.