"Evet bu vatanin topraginda gozumuz var ama koparip goturmek icin degil en dibine gomulmek icin…” diyordu. Gozunu kan buruyenler anlayamadilar. Ama anlayanlar onu unutmadi. Hrant Dink’in Agos’u kurduktan sonraki yasami her yonuyle buyuk bir macerayi andiriyordu. Cumhuriyet tarihi boyunca suskun kalmis bir azinlik cemaatinin yasadigi sorunlari gazetesi araciligiyla yuksek sesle dile getiren Dink hem icinden ciktigi Ermeni toplumunun kabugunu kirmasini sagladi hem de Turkiye kamuoyunun gecmisiyle yuzlesme cabalarina katkida bulundu. Kurdugu Agos son sayisinda onu bu fotografla anmayi tercih etti ve "Herkes gibi bir cocuktu o da. Aynen bizler gibi cocuk olarak cikti yola. Icinde gorunmek duyulmak sevilmek arzusuyla… Bir amca gelmisti bir gun fotograflar cekmeye. Cocuk hep buyuk gozukmek isterdi fotograflarda. One cikar kollarini acar var oldugunun kanitini kayda gecirmek isterdi sanki. O kollar cogu zaman baskalarini kollamak kucaklamak guven altina almak icin vardi. Ama ayni zamanda oylece acilmak icin hayatla dans etmek uzere oradaydilar. Cocuk kendi farkliliginin farkindaydi. Hem keyfini cikardigi hem de bu yuzden biraz utandigi bir farkti" diyerek onun yasam oykusunu anlatti.... Hrant Dink cinayetinin uzerinden tam 2 yil gecti. Ancak cevap bekleyen sorular hâlâ ortada. Pek coklarina goreyse "gercek suclular"in aciga cikmasi icin gerekenler bir turlu yapilmadi.. Oldugunde ayakkabisinin tabanindaki yamalar onu oldurenlere ve sovenlere verilen en guzel cevapti. Bu ulkenin kranlik cinayetleri aydinlatilmadigi surece hepimiz Hrant Dink kalmayi surdurecegiz