Ermenistan da gecirdigimiz 40 saat elbette ki tarihsel nitelikler tasiyordu ama bundan cok daha onemli olan ulkenin bize fazlaca benzer yanlari hakkinda yasayarak bilgi sahibi olmakti. Toplam nufusu 3 milyonu bile bulmayan bu kucuk komsumuz 1992 de bagimsizliga kavusmasindan bu yana kendine gelmeye calisiyor. Bu yolda henuz istenen mesafeyi alamadigi da rahatlikla gorunebiliyor. Ustelik bunun daha epeyce surecegi de meydanda... Eski Sovyet duzeninden yeni liberal sisteme gecis diye adlandirilabilecek surecin izlerini her yerde rahatlikla gorebiliyorsunuz. Turkiye ile sinir kapisi kapali da olsa arada tarihsel gerginlikler de bulunsa onlar icin vazgecilmez bir oneme sahibiz. Ornegin kaldigimiz otelin klimalarinin Beko olmasina sasmiyoruz; marketlerdeki urunlerin yabana atilmayacak bir bolumunun Turkiye den gelmis olmasini da yadirgamiyoruz. Bugun de yarin da Turkiye nin Ermenistan uzerinde onemli etkilerinin olacagi baska pek cok nedenle de gun gibi ortada... Sokaktaki vatandasin Turkiye ve Turklere karsi dikkate deger bir tepkisinin oldugunu soylemek imkânsiz. Hatta bununla ilgili en kucuk bir belirtiye bile rastlamadik diyebiliriz. Bunda Ermenistan yonetiminin aldigi onlemlerin de belli bir payi olabilir ama ozunde halklar arasinda zaten bir husumetin olamayacagi da gercektir. *** Ermenistan benzer durumdaki oteki ulkeler gibi gecis doneminin sikintilarini ve celiskilerini yasiyor. Neredeyse 2. Dunya Savasi ndan kalma kimi araclarla son model luks otolari yanyana gorebiliyorsunuz. Yapilasma ve imar cabalarinda yeterince hizli degiller gibi. Duzgun yapilarin yaninda dokulen binalarin sayisi cok daha fazla. Kisi basina yillik ulusal gelirin henuz 2 bin dolari bile bulmamis olmasi zaten yeterince aydinlatici bir durum. Yasadigimiz iki olay Ermenistan da islerin nasil yurudugu hakkinda fikir verecek nitelikteydi. Bunu butun Turk gazeteciler de yasadigi icin hepsi cesitli bicimlerde aktaracaklardir. Cumhurbaskani Abdullah Gul un gelisi nedeniyle elbette ki olaganustu onlemler gerekliydi ve bunlar aliniyordu. Ancak bunun bize yansimasi biraz yorucu oldu. Maca girebilmek icin FIFA nin akreditasyon kartinin yanisira Ermenistan Disisleri Bakanligi ndan da ikinci bir belge almamiz gerektigine karar verilmisti. Iste bu belgenin alinisi sirasinda Aziz Nesin in oykulerini aratmayacak turden durumlar yasadik. Cumartesi gunu erken saatlerde bakanliga gittigimizde ilgili kisi sadece maci izleyecek kisiler icin once boyle bir belgenin gerekli olmadigini soyledi. Zaten dogrusu da buydu. Ancak birkac dakika sonra pasaportlarimizi topladi ve birer de form doldurmamizi istedi. 10-12 civarinda gazeteciydik. Isimizin de yarim saat icinde bitecegini soyledi. Sonrasinda bir yandan beklerken ote yandan da arkadaslarimizi cagirmaya basladik. Aziz Nesin oykusu de o sirada gelismeye basladi. Yetkililer once bize kart verilemeyecegini onun yerine bir belge duzenlenecegini soylediler. Bunlardan birini de bir arkadasimiza verdiler. Ancak sira bize bir turlu gelmiyordu. Hatta Zaman ekibinden oraya en son gelen arkadasimiz hepimizden once belgesini aldi ve biz beklemeye devam ettik... O sirada bazi yabanci gazeteciler de geldiler ve yapilan islemin ne oldugunu anlamakta epeyce gucluk cektiler. Allah tan biz bu tur burokratik tuhafliklar konusunda biraz serbetli sayilirdik da sabirla bekliyorduk. Bu bekleme suresi neredeyse 3 saati bulunca sinirler gerilmeye basladi ve bazi tartismalar ortaya cikti. Uzatmayalim bizde iyi bilinen yontemlerle sozkonusu belgeyi almayi basardik. Fakat o arada dunyanin zamanini kaybetmistik ve zaten toplam 40 saat kalacagimiz Ermenistan da hicbirsey yapma istegimiz de kalmamisti... *** Isin en eglenceli durumu aksam macta yasanacakti. Saatler once gitmemize karsin kentin neredeyse butun yollari kesilmisti ve stada gidebilmek neredeyse olanaksizdi. Yine kavga-dovus bir yol actirip stada ulasabildik. Siki durun daha once yaklasik 3-4 saat bekleyip alabildigimiz belgeyi soran hic kimse olmadi... Peki bunu anladik; basliktaki laf nedir diyeceksiniz hemen onu da anlatayim: Haci Hasdemir kardesimle birlikte bakanliktan cikip homurdanarak yururken yasi epeyce ilerlemis biri yanimiza gelip konusmaya basladik. Soylediklerini anlamak hem kolay hem de biraz zordu cunku o bir Azeri idi. Ermenistan da yasayan bir Azeri de bizim icin akilalmaz bir durumdu. Aralarindaki savas hali yillardir suruyordu... Genceli oldugunu soyleyen bu yasli kisiye durumu sordugumuzda sunlari soyledi: Ben kimseye dusman degilim. Onlar da degil. Yillardir burada ticaret yapiyorum. Bir yigin Ermeni dostum ve arkadasim var. Onlar da beni seviyorlar. Dusmanlik aptalliktir evlatlar. En iyisi baristir.