Sevindirici bir sekilde merkez medya Askale deki feci toren programinin ustune gitti. Hurriyet ve Sabah in buyuk mansetleri bu olaya ayrilmisti. Ama oteki gazeteler de ayni elestiriyi yapmisti. Sevindirici gercekten. O torendeki dusmanlik kulturunu nefret ululamasini bir yana birakalim; cocuklara boyle sahneler gostermenin pedagojik isabetini de bir yana birakalim (aslinda lafin gelisi- hicbirini hicbir yere birakmayalim) daha estetist bir tavirla sorayim: boylesine zevksizlikle dolu zevksiz bir hayat yasamaya mecbur muyuz? Bu oyle afakî bize gore luks falan denecek bir kaygi degil. Icinde gusto olmayan bir hayat tarzinda her sey taponlasmaya mahkûmdur. Gercekten nitelikli bir seyi yasatamaz uretemezsiniz. Benim kisisel anilarim cercevesinde bu gibi uygulamalar 12 Eylul donemine gider. Generallerin bize kaybetmeye yuz tuttugumuz vatan sevgisi ni yeniden asilama misyonunu ustlendigi o yillarda televizyonda mahkûm oldugumuz TRT de durmadan boyle zevksiz torenlerle karsilasirdik: bilmemnerenin bilmemkacinci kurtulus yildonumunun kutlanmasi. O yer demiryolu ustunde bir yerse asker kilikli biri kucaginda bir Ataturk bustuyle trenden asagi atlar ve istasyondan kent merkezine dogru bir kosu koparirdi. Boylece sanirim Ataturk o beldeye gelmis olurdu. Beldeler genellikle Yunan gâvurundan kurtariliyordu. Onun icin once evzon kiliginda kotu adamlar gorurduk. Bunlar beyaz yere kadar uzanan gecelik gibi bir sey giydirilmis iffetli namus-u mucessem bir Turk kizini ceke cekistire goturur (irza gecmenin stilize ritueli) ve bir elektrik diregine baglar ve cevresinde Western filmlerindeki kotu Kizilderilileri andiran hareketler yaparak dans ederlerdi. Tam o esnada Bizimkiler gorunurdu. Onlar Kurtulus Savasi gazisi kiliginda olurlardi. Bizimkiler tufeklerini dogrultup ates eder Yunan gâvurlari yerlere serilirdi. Yere serilirken mutlaka bacaklarini havaya kaldirir ve boylece yalniz olmek le kalmaz ayni zamanda nallari dikerler di. Gunde birkac tane kurtulus yildonumu nu kutlayan kent cikar boylece biz de bu temasayi habire seyrederdik. Toren den bu gibi seyler anlayan kafa ozgun bir sey uretemedgi icin her kent uc asagi bes yukari boyle kurtulurdu. Sokaklarda adim basinda pleksiglas ustunde Ataturk Yuz Yasinda levhalari bulunurdu. O yili gecirip Ataturk 101 102 103 yasina geldiginde de ayni pleksiglas levhalar orada durmaya devam etti. En yuce kahramanini pleksiglasla anmayi icine sindiren bir toplumda gusto dan soz ediyoruz. O zamandan bu zamana boyle torenler le birlikte bu zevksizlik olaganlasti kural haline geldi; yani zevk bu oldu. Onun icin medyanin Askale deki son fecaata gosterdigi tepki hayli gecikmis de olsa basta dedigim gibi sevindirici geldi.