Dunyadaki pek cok tartismanin cok dar cevrelerde degerlendirildigini dusunurum. Boyle dusunurum cunku cogu zaman insanlar halklar dunyada yalnizca kendilerinin kalmis olduklarini kendi sorunlarinin ve cozumsuzluklerinin bir esi benzerinin daha olmadigini dusunurler. Olaya surekli kitleler duzeyinde bakilir. Kitleler arasi iletisme isinin zorlugundan sorgulanamayan sorunlar ortak ve sancili bir gecmis ve hamleler insanlari sarar; olaya insan boyutunda bakabilme yetenegi daha ortaya cikmadan yok olur. Bu noktada tum sorunu bireyler duzeyine cekip uyarlamak sorunu bir yerlere indirgeme yontemi midir yoksa yukseltme yontemi midir tartisilir ancak insan evrendir dusuncesini benimsediysek bunun bariz sekilde bir soruna daha genis bir acidan bakabilme sansini bize verdigini gorebiliriz. Cok seyin cozumunde de bu genislik isimize yarar biliriz. Freedom Writers tam da bu minvalde donen bir film. Yasanmis bir oykuden uyarlanmis bu oyku ve kahramanlari da daha sonra bir organizasyondan bir dernege donusmusler. Hikayede bilindik kemiklesmis sorunlardan farkli olan her sey egitimsiz onyargilara bulanmis gucun yetkiye donusmesine alismis bir toplulugun aslinda bir kac toplulugun bolgelere ayrilmis mahallesindeki aslinda bu sekildeki coklarca mahallenin yalnizca birindeki okula gonderilen ogretmen Erin Gruwell ile basliyor. Ogretmenligin ozveriyle yapildiginda en kutsal meslek oldugu soylenir ya bu kadar dogru bir klise bir daha yer yuzune iner mi bilmem. Zira hikaye yapilan bir genellemeyle devam ediyor ve ogretmenin insanlarin kendi kendileriyle ve hemen yanibaslarindaki yabancilarla iletisimin kapilarini acmalarina yardim etmesiyle cozume dogru ilerliyor. Filmdeki genelleme bir karikatur zenci kahramanimizin buyuk dudakli bir karikaturu. Filmde de cokca dile getirildigi gibi Nazi doneminde ulkedeki Yahudilerin kocaman burunlu karikaturler olarak cizilmesine cok benzer bir imge. Her Yahudiyi ya da her istenmeyeni ayni kefeye koymayi amaclayan bir caba. Olaylari kitlelestirerek iletisimi engeleme istegi. Etkili bir yontem cunku dunyada bu yollara basvuran herkes bilir ki bir irkla bir toplulukla iletisim kuramazsiniz bir siyahla diger siyahi bir Latinle diger Latini bir beyazla diger beyazi her seyleriyle ayni sanarsiniz. Ama bir insani karsiniza aldiginizda birlikte yasayip birlikte calistiginizda cok seyi halledebilirsiniz. Propagandalardan baskilardan uzaklasip donerek kendinize kendinizi anlattiginizda cok gercekci olabilirsiniz. Hrant Dink ne guzel soylemisti zamaninda: Ben Turkle yasamayi sans sayan bir insanim... Butun Ermenilerin dunyasinda Turk hakikaten bir otekiydi bir ofkeydi. Ama beraber yasadikca o ofke ortadan kalkiyor ilac oluyor Turkle beraber yasamak... Irkcilik lekesiyle insan nasil asagiladigi birisiyle yan yana yasayabilir?.. Diaspora Ermenileri de kotudur demek istemiyorum ki. Onlarin da Turklerle tanisikliklari artarsa yasarlarsa gorecekler ki bu ofke yersiz. Mutlak ki her zaman onemli bir yerlerde olan ama benim icin filmle birlikte su dakikalarda biraz daha hiz kazanan bu dusunce tufani insani Hollywood dan alip Amerika nin gocmen mahallelerine Nazi Almanya sina oradan da alip Anadolu ya savuruyor ama her seferinde bir tek nesneyi carpiyor suratimiza: Insani. Filmdeki zenci cocugun cok iyi bir Cinli arkadas edinmesi gibi en asiri ulkuculerin cok sevdikleri Kurt arkadaslari olabiliyorsa bize sadece vahsete silaha bombalara catismadan beslenen somuruye egitimsizlige karsi cabalamak kaliyor; yoksa insan her yerde insan isin o kismina ufacik bir sevgi kivilcimi bir soz bir bakis zaten yetiyor.