Son romaninizdaki Ermeni karakterlerin sozlerinden oturu Turkiye de 301. maddeden yargilandiniz. Hollanda’da Turk adaylarin soykirim’i tanimadiklari gerekcesiyle ihrac edilmesi hakkinda ne dusunuyorsunuz peki? diyor telefondaki Hollandali gazeteci. Kaygiyla izliyorum.” diyorum. Hem Fransa hem Hollanda’daki gelismelerden buyuk kaygi duyuyorum. Bu hatadan bir an evvel donulmesini arzu ediyorum. Eger ifade ozgurlugunden yanaysak bunun cifte standardi olamaz. Ifade ozgurlugu evrensel bir degerdir. Turkiye’de 301. maddeyi ifade ozgurlugunu engelledigi icin elestiriyorsam Fransa’da cikarilmaya calisilan soykirim yasasini da Hollanda’daki gelismeleri de benzer sekilde sonuna kadar elestiriyorum. Ustelik bu tur uygulamalar sadece ve sadece her iki taraftaki asiri uc milliyetcilerin isine yarar. Onlarin daha da keskinlesmesine sebep olur. Ermeniler ve Turkler arasinda dostluk ve empati baglarini artirmaya her iki tarafin da birbirini anlamasina calisan bariscil insanlarin elini kolunu baglar. Aradaki kopruleri yikar. Sadece zarar verir.” Devlet ya da devlet erkani tarih yazmaya kalkarsa tek bir tarih anlayisini dayatip diger yorumlari susturmaya kalkarsa bunun sonucunda hem ifade ozgurlugu bogulur hem ozgur dusunce. Fransa’da devletin yapmak uzere oldugu budur ve son derece tehlikelidir. Siyasetciler tarih yazamaz. Siyasetciler tarihi kendi oy potansiyellerini artirmak icin bir secim malzemesi olarak kullanmaya basladiklarinda bundan vahim sonuclar dogar. Baba ve Pic romaninda Ermeni ve Turk kadinlarinin hafizalarina hikâyelerine aile sirlarina odaklandim. Buyuk tartismalar ya da makro teorilerle degil yerel bireysel mikro tarih calismalariyla ilgilendim. Insani temel alan insanlarin ortak acilarini ve degerlerini temel alan bir roman yazdim. Bir edebiyatci olarak benim isim bireylerin hikâyeleriyle. Kaybolan hikâyeleri toplarim. Isterim ki yok olmasin hikayelerimiz; isterim ki seslerimiz ve yuzlerimiz silinmesin zamanin ruzgâriyla. Hem Ermeni hem Turk anneannelerinin serguzestlerinden beslenen bir roman yazdim hafiza ve hafizasizlik” ekseninde gidip gelen ve her iki halkin ortak noktalarini gosteren ayriliklardan cok ortakliklardan dusmanliklardan cok dostluklardan beslenen. Ben tarihin her safhasinin ozgurce konusulabilmesinden yanayim her yerde her zaman. Daha da onemlisi benim gibi dusunmeyenlerin ifade hakkini savunmam gerektigine inanirim. Fikirlerine zerre kadar katilmasam bile. Ben kendim soykirim” kelimesini yaniltici bulsam ve kullanmamaktan yana olsam da suna inaniyorum ki ne Turkiye’de evet soykirim oldu” diyenler ne Fransa’da hayir soykirim olmadi” diyenler yasaklanmali susturulmali. Okurlar bireyler vatandaslar her turlu fikri ozgurce duyabilmeli. Kendileri karar vermeli. Aksini iddia edenler halki kucumsuyor halkin ne dusunecegini kendileri denetlemek istiyor. Avrupa’da giderek artan bir Turcophobia (Turk-korkusu) var. Turkiye AB’ye yaklastikca hem Turkiye icinde hem Avrupa’da bu entegrasyonu istemeyenlerin refleksleri hizlandi. Turkiye’nin onumuzdeki donemde kendi kendine sormasi gereken bir soru var: Cocuklarimiza devredecegimiz Turkiye’nin ozgur dusunebilen farkli fikirlerden korkmayan kendine guvenen potansiyelini ve insanlarini harcamayan AB uyesi demokratik ve dinamik Islam ile Bati demokrasisinin bir arada yasayabilecegini tum dunyaya gosteren bir Turkiye olmasini mi arzu ediyoruz yoksa tam tersine korkularla yonetilen kutuplasmalara esir dusmus kendi icine kapanmis kozasina cekilmis gergin ve hircin bir Turkiye mi?” Benzer sekilde Avrupalilarin da kendi kendilerine sormasi gereken cok temel ve basit bir soru var. Turkiye’yi kaybetmek mi istiyoruz kazanmak mi?” Avrupa’da ne yazik ki giderek palazlanan Islam-korkusu ve Turk-korkusunun akibeti bu temel soruya verilecek yanita bagli. Iki ayri Avrupa tahayyulu var biri cok-kulturlu ve demokratik digeri korkulardan onyargilardan beslenen. Ve iki ayri Turkiye tahayyulu var...