Ben basindan beri Turkiye nin AB tam uyeligine olumlu bakmiyorum gerekcelerinden defalarca bahsettim. Bunlardan birini bugunlerde hatirlatmak geregi duyuyorum. Basindan beri siyasal gerceklikten uzak ve uygarlik projesi olarak sunulan uyelik sureci gelismelerinin Turkiye de demokratiklesme bir yana demokratiklesmeden uzak bir yerlere savrulma riskini tasidigini dusunuyordum. Turkiye nin daha demokratik bir yapiya kavusmasinin oteden beri AB uyeligi surecinden bagimsiz gerceklestirilmesi gerektigini dusunuyorum. Ic dinamikle olmuyor tezi hakiki bir demokratiklesme iddiasi olamaz diyorum. Nitekim olamiyor AB uyelik surecinde karsilasilan her puruz sadece AB uyelik surecine degil demokratiklesme fikrine ve hatta toptan Bati ya karsi kuskuya ve tepkiye donusuyor. Bu hic de hayirli bir gelisme degil. Son olarak AB uyelik surecinin bir altbasligi olarak gundeme gelen Ermeni soykirimini kabul talebi tepkiyle karsilaniyor. Bu cercevede Fransa Cumhurbaskani Chirac in Ermenistan ziyareti esnasinda bu yondeki aciklamalari medyada Chirac tutturdu gibi ciddiyetden uzak bir bicimde gundeme geldi. Ben bu ulkede yasayanlarin tarihleri ile yuzlesmelerinden yana birisiyim. Dahasi Ermeni olaylarinin soykirim olarak tanimlanmamasi gerektigini ancak tarihi utanc sayfalari oldugunu dusunuyorum. Bunu da defalarca yazdim. Halklar arasi baris adina Ermenistan a giden ilk sivil grubun icindeydim. O ziyaret esnasinda Chirac in ziyaret ettigi Soykirim Aniti ni da Soykirim Muzesi ni de ziyaret ettik Tasnak Partisi ile dahi gorustuk. Dahasi dolastigim Ortadogu sehirlerinde Sam Halep Beyrut ve Amman da Ermeni mahallelerini geziyor oradaki Ermenilerle uzun uzun sohbet ediyorum bu cografyada yasayan tum Ermenilerle iliski ve diyalogun gelistirilmesinden yanayim. Bu konuda her iki toplumun da rehabilitasyonu icin elden gelenin yapilmasi gerektigini dusunuyorum. Diger taraftan AB uyelik sureci adina Ermeni soykiriminin kabul edilmesi talebinin boyle bir surece katki degil sadece ve sadece zarar verdigini ve vermeye devam edecegini dusunuyorum. Acik konusalim Fransa veya diger AB ulkelerinin veya makamlarinin bu yondeki taleplerinin halklarin barismasi gibi bir derdi ve amaci yok. Bunlar samimiyetten son derece uzak siyasal baskilar. Tam da bu nedenle barisma sureci gerceklesecekse bunun onunu acmak bir yana tam tersine tepkilerin buyumesine guclenmesine hizmet ediyorlar. Bakin her yerde oldugu gibi bu cografyada Ortadogu da da basindan beri Bati emperyalizminin her turlu mudahalesi halklarin arasinin acilmasi ve nihayetinde birbirini bogazlamasina neden oldu. Emperyal cikar ve iktidar mucadeleleri baristirmaz dovusturur. Bu politikalar oteden beri azinliklari koruma adi altinda mudahale alanlarini genisletmekten baska bir sey yapmadilar. Sonucta yuzyillarca birlikte yasayan halklar birbirine dusman oldu. Benzer politikalar bu hafizayi tazeliyor. Toplumlar barisacaksa bunu ancak somurgeci politikalari hatirlatan metotlarin soz konusu olmadigi bir ortamda yapabilirler. Oysa AB sureci giderek daha cok emperyalizmin klasik politikalarini cagristirir bir raya giriyor. Emperyalizm soz konusu oldugunda bu terimi ABD icin kullanip AB yi sakinanlar Lubnan olayinda AB nin Israil i kinamaktan bile uzak durmasi konusunda tek laf edemediler. Emperyalizm sadece Turkiye icin degil tum dunya halklari icin tehdit haline gelmis durumda. Bu kosullar altinda AB konusunu bu cercevenin disinda tutmak hele Turkiye adina bu surecten baris demokratiklesme gibi hayirhah konularda medet ummanin gerekcesi ne olabilir bilemiyorum. Benim en buyuk kaygilarimdan biri AB surecine toz kondurmamak adina hic dile getirilmeyen gerceklerin dolayli yoldan ofkeli tepkilere savrulmanin onunu acmasi