Kendilerine milliyetci diyenlerden beklenen vatanseverlik ima eden bir duygusalliktan ote olmali... Bu insanlarin toparlayici ve butunlestirici bir tutum sergilemeleri; ulkeyi dayanismaci bir atmosfer icinde ileriye tasiyacak onermeler yapmalari beklenir. Yoksa sorunlari cozulmeden birakan ve cozumu otekinin cezalandirilmasina dayandiran bir bakisin ne millete ne de memlekete hayir getirmeyecegi aciktir. Ote yandan toplumsal butunluk herhalde lafla saglanmaz... Ne mutlu Turkum diyene’ sozunu tekrarlamaktansa; insanlarin Turk olmaktan mutlu olacaklari bir yasama kavusmalari esastir. Turkiye’nin temel tarihsel meselelerinden biri olan Kurt sorunu’ ise maalesef bugune dek soylemin otesine gecen gercek bir butunlestirici siyasetle karsilasmadi. Tek parti doneminde ard arda patlak veren isyanlar bir yandan kulturel ozgurluklerin yasanamamasiyla; ote yandan da devletin Guneydogunun kalkinmasini kasitli olarak engelleme siyaseti ile baglantiliydi. Dolayisiyla is PKK terorune gelene dek devlet zaten sayisiz yanlis yapmis kendi vatandasinin taleplerini gormezden gelmis bu taleplerin kulturden siyasete kaymasina duyarsiz kalmis tedbir olarak da baski ve eziyetten baska bir yol bulamamisti... Konunun Guneydogu sorunu’ olarak adlandirilmasi ise sanki bir cocuk aldatma mantigi icermekteydi. Bu terminolojinin toplumsal mesele ile teroru ayirmak uzere kullanildigini one suren gunumuzdeki milliyetci tavir ahlaki degildir... Cunku herkesin bildigi gibi Guneydogu 1984-99 arasinda ozellikle yoksun birakilip kaynak aktarimindan mahrum kalirken; sorunun da bolgesellesmesine’ neden olunmustu. Yani o donem icinde bolgeye el uzatilmamasinin nedeni olarak bizzat terore dayanilmis; dolayisiyla devlet Guneydogu sorunu ile teroru dogrudan iliskili kilan bir bakisa mahkum edilmisti. Bugun Kurt sorunu’ denmesinin teroru mesru kilan yonu oldugunu isleyen milliyetcilerin’ devletin 15 yillik uygulamasina yeniden bakmalarinda yarar var. Cunku sorunlari yaratan ve cozen soz’ degil eylem’dir... Nitekim o 15 yil icinde devlet eliyle uretilen bolgesellesme de bugun ayrilikciligin sosyal temeli olarak karsimiza cikmakta. Kisacasi yanlis milliyetciligin urettigi bir sorunla karsi karsiyayiz; ve Kurtler de meseleye ayni yanlis milliyetciligin icinden cevap bulacaklarini sanmaktalar. Ancak isin bir de ahlaki yonu var... Basbakan’in Kurt sorununda gecmis hatalari kabullenmesi milliyetci kesim tarafindan sert bir bicimde kinandi. Buradaki mantik teror bitmeden sorunun bu bicimde adlandirilmasinin terore bir taviz olusturacagiydi. Yani milliyetciler aracsal bir anlayisin icinde kalirken; bir devletin ahlaken kendi yaptirimlarinin sonuclarini kabullenmesi gerektigini aksi halde vatandaslik temelinde bir toplum kurulamayacagini ve herkesin kendi kimligine mahkum olacagini dikkate almadilar. Diger bir deyisle milliyetciler gozlerini terore o denli dikmis durumdalar ki Kurtleri gorememekteler. Kurtlerin buyuk cogunlugunun dogru durust bir devlet tavri bekledigini onlari PKK’dan uzaklastiracak ve ozgurlestirecek olanin bu oldugunu anlamakta zorlaniyorlar. Boylece Turk milliyetciligi adina bugun uretilmekte olan siyaset Kurt sorunu ile terorun butunlesmesine hizmet ediyor; butunlestirici olmasi gereken milliyetcilik toplumu ayiriyor... PKK’nin beslendigi ideolojik taban budur. Devletin ayirimci politikalari ve tavri karsisinda magdur bir kitle yakalamis olan teror siyaseti Turk milliyetciligini eline gecirmis gozuken birtakim akli evvellerin siddet ve catisma kokan soylemleri sayesinde Kurtler nezdinde dogallasiyor... Ortada ahlaki bir sorumluluk var ve kendisine milliyetci diyenlerin sahiplenmesini bekliyor.