Bilmem gozunuze carptı mı gazetelerde cıkan bir habere gore Amerikan Dısisleri Bakanı Condoleezza Rice ın İran daki molla rejimine karsı sert bir tutum takınmasının nedeni kalbinin kırık olmasıymıs. Meger ogrencilik yıllarında arkadaslık ettiği İranlı (herhalde yakısıklı ) genc onu terk etmis. Hâlâ bekâr olan Condi nin kuyruk acısı varmıs anlayacağınız! İranlı muhafazakâr bir milletvekili soyluyormus bunları. İran da daha once de buna benzer bir iddia atılmıs ortaya. O zaman da Almanya Dısisleri Bakanı Joschka Fischer in İran a karsı tutumunu sertlestirmesinin nedeni olarak son kadın arkadasının İranlı bir muhalif olduğu one surulmus... Ozellikle bizim bolgemizde bu turden kadın parmağı kuramlarına sık sık rastlanır. Yıllar once Johnson Mektubu kitabının arastırmasını yaparken konustuğum diplomat - gazeteci bir ağabeyimiz Baskan Johnson un Turkiye ye bu kadar ağır bir mektup yazmasının nedenini baskentimizde bulunmus bir kadın diplomatın derin hayalkırıklığına bağlamıstı. Kadın bizden birine fena tutulmus ama yuz bulamayınca intikam almak icin fırsat aramaya baslamıs. Tesaduf bu ya Johnson mektubunun ilk taslağını da ona yazdırmıslar! Kadın parmağı faktorunun her zaman mizahi boyutlarda olduğunu one surmuyorum. İnsanlar elbette yasadıkları iliskilerden etkileniyorlar. Konunun erkek parmağı seklinde değil kadın parmağı seklinde karsımıza cıkmasının nedeni kadının siyasal duzlemin dısına itilmis olması ve doğrudan etkileme sansının zayıflığı. Siyaset coğunlukla kadınların yaptığı bir sey olsaydı o zaman her sey cok farklı olurdu kuskusuz. Gonul iliskilerinin belirleyiciliğine iliskin ilginc bir orneğe Patar Balakian ın The Burning Tigris: The Armenian Genocide and America s Response (Yanan Dicle: Ermeni Soykırımı ve Amerika nın Tepkisi) adlı kitapta rastladım. Fevkalade tek taraflı olan bu kitap gene de Amerika da Turkiye karsıtı imge ve onyargıların 1890 lardan bu yana nasıl olusturulup gelistirildiğini ornekleriyle anlatması acısından onemli. Boylece gunumuzde de karsımıza cıkan temaları ve Ermeni lobisinin koklerini gormek mumkun oluyor. İste bu noktada bir ask hikâyesi var. Amerikan feminist hareketinin liderlerinden Alice Stone Blackwell (1857-1950) 1893 yılında Ohannes Catsumiyan adlı bir teoloji oğrencisiyle tanısıyor. Aslında Leipzig de universiteye giden bu Ermeni delikanlısı Alice ı cok etkiliyor. Catsumiyan ask fısıltılarından artakalan zamanda Alice e Turklerin Ermenilere yaptıkları zulmu anlatıyor birlikte siir cevirileri yapıyorlar. Enerjisi ve orgutculuğu ile tum Amerika nın tanıdığı Alice Ermeni davasının bas savunucusu oluyor. Osmanlı Ermenilerine yardım calısmaları dalga dalga buyuyor... Balakian a gore eğer kader izin verse Alice ile Ohannes mutlaka evleneceklerdi. Ne var ki Ohannes 1896 da veremden oldu ve Ermeni davasını bu yaman kadına miras olarak bıraktı. Alice ile Ohannes in yolları kesismese tarihin akısı ne kadar farklı olurdu? İranlı cocuk Condi yi bırakmasaydı? Fischer in sevgilisi mollalardan yana olsaydı? Bu soruların yanıtlarını bilemeyiz. Ozellikle Turkiye icin bildiğimiz sey su: Siyaset hayatımızda kadının eksikliği utanc verici boyutlarda. Secimlerden secimlere parlayan bu sorun secim aralarında unutuluyor. Orneğin simdi: Secim barajı tartısılırken bu konu nicin tartısılmıyor? Kadın parmağının tarihteki rolu ne olursa olsun bugun siyasette kadın eli istiyoruz! Cok kadın eli!