Ermeni meselesiyle ilgili yurtdısı toplantılara once cagrılı olarak katılan bazı Turklerin simdi yurticinde benzer toplantılar duzenlenmesi isini yuklendikleri goruluyor. Bunlar kamuoyunda saygın bir konuma yerlesmek icin Ermeni ve resmi Turk goruslerini asırı diye niteliyor ve kendilerinin ortada yer aldıgını soyluyorlar. Onların resmi dediği Turk toplumunun tum kesim ve kurumlarınca benimsenen gorus de Ermeni olaylarını yadsımıyor. Yani yelpazenin ortasında pek yer yok. Kaldı ki bu konferansı duzenleyenlerin soyledikleri soykırımdan baska anlama gelmiyor. Birisinin Ermeni olayları Holokost tan farklı ama sozlesmenin 2. maddesine gore soykırımdır diğerinin Ermeniler yok edilmistir bir diğerinin Ermeni olayları proto-jenosittir demesi ile soykırım arasında fark bulunmuyor. Eski sol/yeni liberal aydınlara sorarsanız gercekleri acı da olsa kabul etmek aydın ahlakının bir gereği. Devletin resmi gorusuyse gercekleri saklıyor. Millet de aynı eğilimde. Yani bu aydınlar toplumun tarihi ve guncel hatalarını kabul edecek cesareti gosterip olgunlasması ic ve dıs barısın sağlanması ve boylece demokrasi yolunda ilerlenmesi icin cırpınıyorlar. Onlar toplumu duzeltmek icin her turlu cefaya katlanan kahramanlar. Biz ise akılsızlığımız maddi ve manevi cıkarlarımız veya ahlaksızlığımız dolayısıyla onları engelleyen kotuluk gucleri. Gercek buysa onlar icin ne buyuk adaletsizlik. Gencliklerinde de benzer bir adaletsizlikle karsılasmıslardı. Turkiye yi kurtarmak amacıyla devrimci ideolojiyle emperyalist Batı ya ve onun usağı Turk yerlesik duzenine karsı cıkarken bir yandan devletin mezalimine uğramıslar ote yandan da halk kendilerini unutmus hatta terk etmisti. Batı onları Batı karsıtı ideolojilerine rağmen insan hakları adına korudu. Bu celiski onları Turkiye tam bir Batılı topluma donusmezse kendilerinin bu toplumda yasama sansı olmayacağına inandırdı. Liberalizm dedikleri garip bir devlet ve millet dusmanlığıyla toplumu değistirmeye giristiler. Aslında olen ideolojilerinin asli unsurları boylece devam ediyordu. Osmanlı aydını da kendisini yenen uygarlığı taklit ederek kurtulmaya calısıyordu ama Batı onun aynı zamanda devlet ve millet olarak rakibiydi. Oysa kisilikleri altust olan bu kusak aydının gozunde Batı soz konusu olunca ulke ici ile dısı fark etmiyordu. Batı nın Turkiye ye karsı politik nedenlerden kaynaklanan yaklasımları bile bu aydın icin sadece Turkiye nin duzelmesini amaclıyordu. PKK boyle desteklendi. Kıbrıs ta Turk tarafı cozumsuzlukten boyle sorumlu goruldu. AB nin ayırımcılığı boyle goz ardı edildi. Kaldı ki Turkiye bu Batı nın karsısında sadece geri değil Selim Deringil in bir televizyonda soylediği gibi cok gucsuzdu. Sanki bu dunyaya kendileri gibi tutunamamıs ilismisti. Batı ise Ermeni olayları icin soykırım diyordu. Bu aydın Batı nın tezlerini savunurken surekli demokrasi insan hakları ve coğulculuk gibi ilkeleri vurguladı. Turkiye gibi tam gelismemis bir ulkede bu bakımdan esasen mevcut eksiklikler bu aydının Batı nın dıs politika cıkarlarını dolaylı yoldan savunduğunu belki kendi gozunden bile kacırdı. Ama AB icinde Turkiye nin uyeliğine karsı itirazların Fransa daki gibi tarihi onyargılardan ırkcı nefrete doğru kayması sorunun demokrasi eksikliğinin cok otesine gittiğini gozler onune sermeye basladı. Bu bağlamda Ermeni soykırım iddiası son damlayı olusturuyor. Sorun soykırım yapmıs toplumların ırkcılıklarını Turkiye ye yansıtmasından kaynaklanıyor. Tahkim veya mahkemeye gitmekten; hatta akıl almaz bir gorecelestirmeyle arsiv belgelerini fetisizm diye reddederek arastırma yapmaktan kacılıyor. Batı oyle diyor diye soykırım gibi korkunc bir sucu kabul etmemiz isteniyor. Hatıratlardan yapılan alıntılar gibi pek bilimsel bir yontemle Batı tezlerine arka cıkılıyor. Bu aydınlar Turk milletinin bu hastalığa artık tahammul edemeyeceğini denizin bittiğini anlamalılar. Nihilizmin bir tek amacı var: Kendini yok etmek. Bu sefer bu amaca ulasmazlarsa iyi bir değisiklik olur.