Sıraselviler in orada bir ara sokak otoparkına bıraktım arabamı. "Cay icelim abi" diye tutturdular. Uzatılan tabureyi altıma cekip comdum. Tam karşıda kohne gemi gibi Santral Oteli duruyor. Boylesi bir yerde bu kadar kocaman bir hazine sandığı kir pas icinde ve oksuz olacak iş mi?.. Karadenizli iki kardeş birbirine duşmuş otelleri ayakta oluyor umurlarında değil. Yukarıdan kuvvetli bir gıcırtı geliyor. Kafamı kaldırıp baktım. Pencereymiş. İyice acıldı bir kafa uzandı. Aslan başlı bir adam sarktı aşağıya. Ermeni aksanı konuştu. - Parev be Savaş abi. Merhaba yani. Gel hele yukarı diyeceklerim var. Ben orayı ev zannedip "olmaz" diyorum. Adam ısrarlı: - Kırma Agop kardeşini. Gel bak neler diyeceğim. Yandan girişi varmış. Gidince goruyorum ki ev mev değil orası. Şişli Spor Kulubu nun kapalı spor salonuymuş. Agop idarecisiymiş oranın. Acıp sarktığı pencere de minik yazıhanesi. Salonun kenarından gecip arkaya goturuyor beni. Bahceyle tanıştırıyor. - Bak bahcemiz ne guzel. Ermeni okulu bahcesi bu. Ana okulundan başlar lise bitene kadar burada okur cemaatin cocukları. İleride duran adama takdim ediliyorum. - Arto. Bak kimi getirdim size. Arto eşiyle birlikte okulun bekcisi hademesi tamircisi her şeyiymiş. Tek goz oda evleri bahceden de gorunuyor. İki kucuk cocukları var. Alinda ve Kamer. Haa bir de muhabbet kuşu. Adı galiba renklerinden mulhem; Karışık. Pencerenin yanında duran kafesin kapısını acıyorlar. Zıplayıp kafalarımıza konuyor kuş alışkınmış kacmıyor