Cok basit ve sıradan bir soru sormak istiyorum. 1915 yılında bir Ermeni olmak ister miydiniz? İstemezdiniz. Cunku olduruleceginizi biliyorsunuz simdi. Oldurulenlerin kac kisi oldugunu iddialarla ve inkarlarla tartısıp yasanan butun acıları rakamlara indirgemeyi bir yana bırakın. Ermenilerin oldurulduğunu reddeden kimse yok değil mi? Uc yuz bin kisi bes yuz bin kisi bir milyon kisi ya da bir bucuk milyon kisi. Rakamların hangisinin tam gerceği gosterdiğini bilmiyorum kesin rakamı bilen biri var mı ondan da emin değilim. Bildiğim bu rakamların arkasında insanların olumlerin ve acıların olduğu. Rakamları sehvetle tartısırken aslında insanlardan bahsetmekte olduğumuzu unuttuğumuzun farkındayım yalnızca. O rakamlar oldurulen bebekleri kadınları yaslıları delikanlıları genc kızları anlatmıyor bize. Eğer bu buyuk rakamları bir kenara bırakıp oldurulen insanlardan yalnızca bir tanesinin hikayesinin bize anlatılmasına izin versek bugun Ermeni soykırımı lafını duyunca ofkeden cıldıranların bile iclerinin acıyacağına gozlerinin yasaracağına eminim. Cunku o zaman insanlardan soz edilmekte olduğunu farkedecekler. Annesinin kucağından kopartılıp taslara carpılarak oldurulen bir bebeği bir dağın yamacında kursuna dizilen delikanlıyı ince boynu sıkılarak boğulan bir yaslı kadını bize anlattıklarında onlar da Turkleri oldurmuslerdi” demekten en tas kalplilerimiz bile utanır. Onların coğu kimseyi oldurmemisti. İktidarlarını cinayetlere yaslamıs insafsız olduğu kadar beceriksiz bir yonetimin tutulduğu bir cinnetin kurbanı oldular onlar. Bu kanlı cinnet ne ovunebileceğimiz ne paylasabileceğimiz bir vahset. Bu utanacağımız ve mumkunse acısını paylasacağımız bir katliam. Ermenilerin atalarının yasadığı dramları bile neredeyse bir kenara bırakarak soykırım olduğunu kabul edin” diye tutturmalarından Turklerin de yuz binlerce insanın olumunu kabul ederken bile hayır asla soykırım değildi” diye diretmesinden bu soykırım” sozcuğunun lanetli bir onemi olduğunu seziyorum. Ama gene de bu sozcuk politikada ve diplomaside nasıl bir onem tasırsa tasısın benim icin buyuk bir onem tasımıyor. Masum insanların vahsice oldurulmus olduğu gerceği bu gerceğin adından daha onemli benim icin. Bu buyuk dramın gunumuze dusen golgesine baktığımda ise Ermenilere yapılan bir baska buyuk haksızlığı goruyorum. Yakınlarını zalimce cinayetlere kurban vermis olanların bugun bu acı icin yas tutmalarına izin vermemek bizim sucumuz. Bugun Turkiye de hangi Ermeni oldurulen buyukannesi dedesi amcası icin acıkca yas tutabilir? İttihatcıların islediği korkunc gunahla bir ortaklığım yok ama yas tutmalarına bile izin verilmemesinin gunahı bugun hepimize ait. Bu gunahı islemek istiyor musunuz gercekten? Aranızda bir geceyarısı evi basılan bir ailenin oldurulmesine annesini kaybeden kucuk bir cocuğun tehcir denilen o mahserde yapayalnız kalmasına ak sakallı bir Ermeni dedesinin vurulmasına goz yası dokmeyecek kimse var mı? Adına ister soykırım deyin ister demeyin yuz binlerce insan olduruldu. Yuz binlerce hayat sondu. Ermeni cetelerin de Turkleri oldurmus olması Ermenilerin oldurulmus olduğu gerceğini gozlerden saklayacak bir mazeret olmamalı bence. İnsan vicdanı oldurulen herkes icin Ermeniler icin Turkler icin Kurtler icin yas tutabilir. Bana sorarsanız tutmalıdır da. Bebekler oldu kadınlar yaslılar oldu. Acı cekerek ağlayarak dehsete duserek olduler. Oldurulenlerin ırkları ve dinleri gercekten o kadar onemli mi sizin icin? O korkunc zamanlarda bile Ermeni cocuklarını kurtarmaya calısan bunun icin kendi hayatını tehlikeye atan Turkler vardı. Biz oldurenlerin cocukları olduğumuz kadar kurtarmaya calısanların da cocuklarıyız. Oldurenlerin vahsetine sahip cıkmak yerine kurtaranların merhametine durustluğune cesaretine neden sahip cıkmayalım? Bugun kurtarılacak kurbanlar yok ama kurtarılacak sahip cıkılacak desteklenecek bir yas var. Ağır bir yasın cevresinde kanlı bir totem dansına dalmanın nasıl bir yararı olacağını dusunuyorsunuz? Rakamları unutun Ermenileri unutun Turkleri unutun boyunları kırılan karınları desilen vucutları parcalanan bebekleri gencleri kadınları yaslıları dusunun yalnızca. Butun o insanları tek tek dusunun. İcinizde en kucuk bir kıpırtı bile olmuyorsa annesi oldurulurken ağlayan bir bebeği dusunduğunuzde gozunuzde bir dirhem gozyası belirmiyorsa size soylenecek bir sozum yok. O zaman benim adımı hainlerin” arasına yazın. Cunku ben oldurulen onca insanın yasını Ermenilerle birlikte tutmaya hazırım. Butun bu acımasız ve anlamsız tartısmaların ortasında hala kurtarılacak bir sey olduğuna ve ona da insanlık” dendiğine inanıyorum cunku.