İlk defa 1965 te Yunanistan ve Kıbrıs Rumlarının tesvikiyle gundeme getirilen Ermeni Soykırım Tasarılarının hepsinde 1915-1923 arasında yapıldıgı iddia edilen Ermeni Soykırımından soz edilmekte ve 24 Nisan 1915’ tarihi esas alınarak 24 Nisan’ın Milli Anma Gunu’ olması istenmektedir. 1965’ten baslayarak ozellikle her bes yılda bir Ermenistan’ın ve Ermeni lobilerinin gerisimleri ile birtakım karar tasarılarının olusturuldugunu biliyor ve aynı komedinin 24 Nisan 1915’in 90. Yıldonumu icinde bulunduğumuz 2005 yılında da tekrarlanacağını anlıyoruz. Bilindiği uzere Hitler Almanyasının Avrupa Yahudilerine karsı uyguladığı imha eylemleri uzerine donemin İngiltere Basbakanı Churchill dunyanın henuz ismi konulmamıs bir cinayet turu ile karsı karsıya bulunduğunu soylemis ABD Savas Bakanlığı Danısmanı Rafael Lemkin 1944 yılındaki kitabında Irk’ anlamına gelen Yunanca Genos’ ile Latin kokenli ve Oldurmek’ anlamına gelen Cide’ ekinden olusan Genocide-Soykırım’ kelimesini uretmistir. Lemkin’i takiben BM Genel Kurulu tarafından 11 Aralık 1946 tarih ve 96 sayılı kararla soykırımın bir devletler hukuku sucu sayıldığını ve nihayet BM’nin 9 Aralık 1948 gunu kabul ettiği Soykırımın onlenmesi ve cezalandırılması hakkındaki sozlesme’nin 2. maddesinde Soykırım sucunun unsurlarının belirlendiğini biliyoruz. Bu maddeye gore soykırım ulusal etnik ırksal veya dinsel bir grubu toptan veya bir bolumunu yok etmek kasdı ile grup uyelerinin oldurulmesi fiziki veya akıl butunluğunun ağır sekilde zedelenmesi fiziki varlığının tumu veya bir bolumu ile yok edilmesi sonucunu verecek hayat sartlar icinde tutulması grup icinde doğumları onleyecek onlemler alınması bir grup cocuklarının baska bir gruba zorla gecirilmesi eylemlerinden herhangi birine basvurulmasını ongormektedir. Kısaca: Soykırımda planlı ve koordineli devlet politikası haline gelmis eylemler soz konusu olduğu gibi Soykırım’ ancak belirli unsurların varlığını gerektiren bir suctur. Yoksa birtakım kisilerin ve kurulusların yakıstırmalarına ve oy cokluğuna gore belirlenmez. Oysa Soykırım’ olarak yutturulmak istenen 1915 tarihli Sevk ve İskan Kanunu ve uygulanması savas icindeki Osmanlı Devletinin guvenliği icin cıkarıldığı gibi herhangi bir etnik grubu değil sadece devlet guvenliğine tehdit olusturanları amaclamıs ve fakat yine de bunların sevklerinde guvenlikleri icin uygulanacak esaslar kararnameler ile duzenlemis ve bu mevzuata uymayan Osmanlı Devlet memurları yine Osmanlı Devleti tarafından idama varan cesitli cezalara carptırılmıstır. Diğer taraftan Birinci Dunya Savası yıllarında Doğu Anadolu’da yasanan ve hem Muslumanların hem de Ermenilerin olumleri ile sonuclanan olayların bir Soykırım’ olmadığı gerceğinin Mondros Mutarekesini takiben İstanbul’u isgal eden İtilaf Devletleri ve ozellikle İngiltere tarafından belirlendiğini ve neticede ne savas donemi İstanbul Hukumeti ne de Malta’daki Turk tutukluları hakkında soykırım iddialarını kanıtlayacak hicbir delilin bulunmadığını biliyoruz. Hal boyle iken Sozde Ermeni Soykırımı suclamasını 1946 Milletlerarası Nurenberg Mahkemesi kararı ile kesinlik kazanmıs olan Almanların Yahudi Soykırımı ile esdeğerde gorerek Turkiye’yi ve Turkleri parlamento kararları ile mahkûm etmeye kalkısmak hem iğrenc bir iftira hem de buyuk bir hukuk skandalıdır