İsrail de Utanc duvarını protesto etmek icin İsrailli mankenlerin yaptıgı defili geliyor aklıma. Halaskargazi caddesinde mankenlerin Agos a yapılanları protesto icin defile yaptıklarını hayal ediyorum. Agos a yapılan saldırıyı duydugumda once Hrant Dink oluyorum. Hrant hedefimizsin! Bir gece ansızın gelebiliriz! sloganlarını duyunca korkuyorum. Turk - Ermeni diyalogu icin yazarken yazılarımı yanlıs anlasılan bir cumlem yuzunden Turk dusmanı diye suclanmak ağrıma gidiyor. Sonra Karin oluyorum. Yalnızlık; ilk hissettiğim duygu. Oyle ya İstanbul un gobeğinde Halaskargazi caddesinde gupegunduz kameraların ve fotoğraf makinelerinin tanıklığında olan biteni bilmeyince kimsecikler insan ne hissedebilir ki baska? Beteri de vardır tabii bu duygunun caresizlik. Gunlerdir yasadığım bu caresizlik duygusu yedi bitirdi beni. Yazmak hic bu kadar ilac olmamıstı yaralarıma; ustelik saatlerce oturup da tek satır yazamazken gunlerce... Yazdıkca cıktım karanlığın icinden. Hrant ın Karin in Ani nin acısını ta icimde hissetsem -hissettiğimi sansam- bile biliyorum ki aynı sey olmayacak yasadıklarımız. Yapanların utanmadığı sessiz kalanların utanmadığı bir yerde havada asılı kalan koca bir utanc duygusunu kim sahiplenir? Karin Karakaslı nın Agos Gazetesi nde kosesinde sorduğu bu soruya Galiba ben! diye cevap veriyorum. Utanc duyuyorum olan bitenden; coğunluktan biri olarak. Hayatımda ilk kez yazıyorum coğunluktan olduğumu. Hic coğunluktan biri gibi yasamamısım sanki. Kadın ya da sakat olarak yasadıklarımı yazdım ben hep; yasadığım azınlık olma hallerimi. Sanki en cok yasadığım azınlık olma halime icerledim ofkelendim isyan ettim. Her konuda az cok yazan birileri varken benim yasadıklarımı bilmiyor ki kimsecikler diye yazdım. Bilsin istedim herkes bilinirse yalnız hissetmekten kurtulacağım sandım belki de kendimi. Her zaman dusunup de bir turlu yapamadığımı Yıldırım Turker hatırlattı bana 29 subat Pazar gunu Radikal 2 de O da mı Ermeni cıktı? baslıklı yazısında: Bu memlekette yasayan ve dusunen ve sozunu dolasıma sokabilecek bir kanal edinmis her insanın oncelikli gorevi Turkler Turkluk ve Turkiye yle uğrasmaktır elbet. Irk ve nesep ustune insa edilmis her turlu soylem karsısında yara almak ve itirazını haykırmak her ne kadar coğunluğun gozunden dusme riski getirse de bu boyledir. Irksal dini cinsel ayrımcılığa canak tutacak en masum tınılı bir kelime bile dikkatimizden kactığında muhtemel vahsetin civilerinden birini parlatıyoruz demektir. Turker yazısını benim de inandığım bir cumleyle bitiriyor: Değerlerini farklı sıfatlarla adlandıranlar ayrımcılığın en ufak golgesine tahammul gostermeyenler coğalıyor. Coğalacak! Bu cumledeki umut İsrail de Utanc duvarını protesto etmek icin İsrailli mankenlerin yaptığı defileyi getiriyor aklıma. Halaskargazi caddesinde mankenlerin Agos a yapılanları protesto icin defile yaptıklarını hayal ediyorum. Biliyorum bugun icin sadece bir hayal henuz gazeteler gazeteciler gazeteciler cemiyeti bile protesto etmezken saldırıyı. Hayalimin bir gun gercek olması mumkun gibi geliyor yine de. Hani ben bilirse herkes yasadıklarımı yalnızlık duygusundan kurtulurum gibi geliyor dedim ya; anlarsa demem gerek aslında. Coğunluktan olanlar azınlıkta olanların neler yasadığını anlarsa sessiz kalamaz gibi geliyor yasananlara. Anlamak icin bilmek gerekiyor. Bilmek icin oğrenmek. Oğrenmek icin okumak. Agos u Ermeni olmayan coğunluk okumaya basladığında oğrenecek neler yasadığını Ermenilerin. Oğrendikce bilecek bildikce anlayacak. Anladığı zaman sessiz kalması imkansız gibi geliyor bana coğunluğun. Yani Turkiye de coğunluk Agos gazetesinden Gazetem Agos diye soz ettiğinde iste o zaman mankenlerin protesto defilelerini izleyebiliriz gibi geliyor..