Erivan; duzensiz yorucu ve ilgisiz bir buyuk koye donusmus. Varoşlarda oturanlarda bir zamanlar kıskanclık yaratan kent merkezi şimdi ikamet icin uygunsuz ve trafik olarak uygunsuz hale gelmiş durumda. Yurumek hernekadar saglık icin yararlıysa da sokaklarımızın durumu insanda bu istegi bırakmıyor. Şimdi kent merkezine ulaşmak o kadar da kolay değil. Or. Kasyan sokağından Erivan Sinemasına veya AZG gazetesi editorluğune (Hanrabedutyun Sokağı)ulaşmanın 15-20 dak. iş mi olduğunu sanıyorsunuz? O zamanlar gecti. Barekamutyun Sokağı tramvay raylarının kaldırılmasından oturu 2 hafta kapalı. Bize tramvay lazım değil tramvay emekliler icin bize emekliler de lazım değil hele bir de bir bir ucretsiz seyahat etme hakkından faydalanmıyorlar mı... Metro en guvenli ve en umut verici olanı dosdoğru. Ne eğiliyor ne de tehlike yaratıyor. (Birkac gun once metroda grev ilan edilmişti umutsuzluktan evden dışarı cıkmak istemiyordum). Erivan ın yıpranmış minibusleri. Onların ne “gunahı var tekerleklerini tıslatıp ucarak kentin cukur yollarında ve dar sokak aralararından gecip Erivan Sinaması’ndan Amiryan Sokağına ulaşıyorlar. Minibuslerde yer yok. Bazen oturanlar eğilmiş vaziyette seyahat eden ayaktakilere yardım etmeyi isteyerek ellerindeki canta video veya fotograf makinalarını tutuyorlar. Tabii kalabalıktan istifade cuzdan vb. yurutenler de olmuyor değil. Soyulmuş yaralı ve 1-1.5 durak otede iki buklum iniyor şansına kufrederek ayakkabını fazladan eskitiyorsun. İşte minibuslerin durumu. Şimdi bir oneri: Minibuslerin eskiliği ve yolcuların sağlığına zararlı yoğunlaşma ve gurultu sebebiyle seyahat ucretini yarıya indirmek diyelim 50 dram veya kentteki inşa faaliyetleri bitene kadar hayri ilkeyle ucretsiz. (Sonuclarından biz sorumlu değiliz). Butun bunlar hakkında yazdığında Tvler basinla ilgili yorumlarında butun bu inşa faaliyetlerinin hepimiz icin olduğunu acıklıyorlar. Sanki biz Proşyan’ın gorkemli restoranlarının ve kentin diğer otellerinin gazino ve striptiz kuluplerin diskotek ve gece barlarının sauna ve en nihayet her keseye uygun kafelerin bizim icin inşa edildiğini anlamıyoruz. Hepimiz gunde birkac kere girip cıkıyoruz değil mi? Bir soran olsa acaba bu inşa faaliyetlerine katılanlar Erivan’da gunduz gozuyle yuruduler mi? “Avrupa standartlarında” ve duzeyinde evler ve eğlence yerleri inşa eden bizim; yemiş-icmiş ensesi kalın diyelim Samo Artuş Gago Sako ingilizcesini bilmedikleri ancak yabancı isimlerle adlandırdıkları işletmeleri; Elf Marsel Mişel Şarlot Pioneer Cactus Metelitsa Kiso... Erivan varoşları unutulmuşluğa terkedilmişken merkez;zevksiz garip ve renkli yamalarla zenginleşiyor. Parası olcusunde kimin kafasına ne eserse onu inşa ettiği binalar kentin yeni mimari stilini belirliyor. Butun bunlar bize modern ermeni kulturu avrupa doğu (cami bicimli) ve ermeni (belirsiz) karışımı bir bicimde sunuluyor. Minibuslerde rus pazarlarda doğu (turk-İran) avlularda ermeni arabeski “elit” yerlerde caz diskoteklerde rep muziği calıyor. Boylece kulturu sokağı ahlakı ve evi hummalı bir şekilde tahrip etmeye devam ediyoruz. Siyah camlarla kaplı yeni tarz bir binanın onunde yorulmuş yıpranmış duşunceli veya alakasız sonuk insanlara bakıyorum. Aynı zamanda bu insanlar icin de yapılıyor kent. Ama aynı zamanda umutsuzluktan yurtdışına genclerin gocu devam ediyor. Kalanlarsa ya aile kurmak istemiyor veya kahramanca bir cocuk yapıp onun geleceğinden de endişe ediyorlar. Soru kim icin inşa ediyorsunuz?