«Մայր իմ՝ արեւ եւ հեռանուշ լուսնկայ
Դարձար նշխար ու միացար մեր հողին
Եւ հողն անուշ հայրենիքին հնամեայ
Քիչ՝ աւելի քաղցրացաւ…
Մայր իմ՝ երկինք եւ առաւօտ սրբալոյս
Դուն մեր հողին տուիր հոգիդ խնկաբոյր
Եւ հողը սուրբ՝ լուսապսակ պապերուս՝
Քիչ՝ աւելի սրբացաւ…
Մայր իմ, Դու գանձ եւ անսպառ ոսկեհանք
Դարձար խորհուրդ եւ հողակոյտ աննշան,
Բայց գանձն անխոյզ մեր հողերու լանջին տակ՝
Քիչ՝ աւելի աճեցաւ…
Մայր իմ աղբիւր սիրոյ անհաս հրաշքի
Գացիր ննջել Լուսաւորչի աստղի տակ
Եւ սիրտն անհուն Հայաստանի մայր հողի
Քիչ՝ աւելի մայրացաւ…
Մայր իմ՝ երդիք, մայր իմ՝ սեղան տոհմական,
Հարազատ բառ եւ սուրբ բարբառ մայրենի,
Քեզնով հիմա աշխարհն Հայոց աննման
Քիչ՝ աւելի հայացաւ…»:

Մուշեղ Իշխան