Kabak tadı vermeye başlayan Pangaltı Lisesi`nden kovulma hikâyemin son perdesi de oynandı, bitti.

�

Okuldan kovulduğumu bana bildiren 13 Haziran tarihli noter belgesi, o tarihten iki gün sonra elime ulaştı. Yani Okul Kurucu Temsilci Berç Menzilcioğlu, okulların kapanmasını dahi bekleyememişti. Hatta o tarihlerde yurt dışında bulunan Rahip Sarkis Ermen, Menzilcioğlu`na istifamın alınıp alınmadığını soran bir e-mail göndermişti. (Menzilcioğlu, mektubu bana ve Okul Müdür Eva Orakyan`a okumuştu). Açıkçası şaşırmıştım. Rahibin benden bir cüzzarnlıymışım gibi kurtulmak istemesinin sebebi acaba ne olabilirdi? Çok daha sonraları Menzilcioğlu (Yönetim Kurulu Başkanı Arman Kamar`ın da bulunduğu bir toplantıda) rahiplerin istifamı veya kovulma kağıdımı götürüp hayırsever Bedros Şirinoğlu`nun masasına koyacaklarını itiraf edecekti.

�

Hayırsever Bedros Şirinoğlu`nun benimle ne alıp veremediği olabileceği benim için halen bir muamma. Kendisiyle de görüştüm. Rahipleri ayağına çağırdığını itiraf etti fakat kendilerine beni kovmalarına dair bir şey söylemediğini iletti. Diğer taraftan rahipler, Menzilcioğlu ve Kamar da hayırseverin benim kovulma belgemi masasında görmek istediğini söylüyorlardı. Birinden biri yalan konuşuyor. Ya rahipler ve okul yöneticileri veya hayırsever. Benim için bu konu da bir muamma.

�

Rahipleri ayağına çağırmış başka biri daha var. Onun kimliğini tespit etmek mümkün olmadı. Karanlıkta iş yapmayı seven biridir muhakkak ve rahipler onunla şüpheli ilişkiler içindeydiler belli ki. Rahipler bu alçağın adını kimseye söylememişlerdi; ne okul kurucu temsilci olan Berç Menzilcioğlu`na ne de yönetim kurulu başkanı olan Arman Kamar`a. Yani okul yönetiminden sorumlu bu kişiler, rahiplerin bu şüpheli ilişkilerini soruşturmadan, bu ilişkileri ortaya çıkartmadan, gizemli şartlar altında beni kovdu.

�

Noterden gelen kağıt elimde, ne yapacağımı düşünürken dostlarımın, sevdiklerimin, uzak ve yakın birçok kişi ve kurumun desteği beni kuşattı. Kendi toplumumuzdan, diasporadan, Ermenistan`dan. Öğretmen arkadaşlarım rahiplerin ve yönetimin bu kararına bir imza kampanyasıyla tepki gösterdi. Okul Müdiresi Eva Orakyan ilk günden son güne kadar hep yanımaydı ve maalesef karar, yönetime yaptığı telkinlere rağmen alındı. Yine okul yönetim kurulunun bazı üyeleri de bana desteklerini esirgemedi.

�

Bu aşamada Papa tarafindan Mıkhitarist Birliği nezdinde kayyum olarak atanmış Türkiye Ermeni Katolik Toplumu Ruhani Önderi Kerabaydzar Başepiskopos Levon Zekiyan duruma müdahil oldu. Zekiyan sorunu çözmek adına çok çaba harcadı. Kendisiyle görüştüğümüzde sorunun çözüldüğünü müjdeleyip basına verilmek üzere bir de metin kaleme aldık. Benden okul yöneticileriyle bir araya gelip iyi niyet tazelememizi rica etti sadece.

�

Calouste Gulbenkian Vakfı`nın Portekiz`de tertiplediği çalıştaya katıldıktan sonra Istanbul`a döner dönmez Berç Menzilcioğlu ve Arman Kamar`la görüştük. Benden iki talepleri vardı:

a) Basın aracılığıyla kendilerinden özür dilemem gerekiyordu. Rahipler için kullandığım

b) Menzilcioğlu ve Kamar benden siyasi yazılar yazmayacağıma dair bir de taahhütname imzalamamı istiyorlardı. Politik yazılar yazmadığımdan haberleri bile yoktu. Yazdığım yazıları okumadıklarını da itiraf etmişlerdi. Fakat beni yazdığım yazılardan dolayı koyuyorlardı...

Ben tabii ki bu şartları kabul edemezdim. "Eyvallah" deyip aldım yürüdüm.

�

Son söz!
Bir nakaratımız vardır. Hükümet Ermenice öğretmeni konusunda sıkıntılar yaratır. Ben Yerevan Devlet Üniversitesi`ni Ermeni Dili ve Edebiyatı öğretmeni sıfatıyla bitirmiş ve maalesef bu unvanı taşıyan yegane kişiyim. Milli Eğitim Bakanlığı diplomamı onaylamış ve bu alanda görev yapmama müsaade etmiştir. Fakat durum malumunuz... Beni Mıkhitaryan adını taşıyan bir Ermeni okulundan kovdular.

�

Diploma!` bir Ermenice öğretmenini Ermeni okulundan koymanın tüm sorumluluğu ve ayıbı öncelikle Pangaltı Lisesi Kurucu Temsilci Berç Menzilcioğlu`na ve Yönetim Kurulu Başkanı Arman Kamar`a (yönetim kurulunun diğer üyelerini ve okul müdiresini tenzih ederim), Mıkhitarist rahibi demeye çekindiğim Sarkis Ermen`e ve Hagopos Çopuryan`a, nihayet hayırsever Bedros Şirinoğlu`na ve karanlıkta çalışmayı seven "alçak"a aittir.

�

Bütün bu olan bitenden kimin ne kazandığını, kimin kendi egosunu tatmin ettiğini, kimin karanlıkta avuçlarını ovuşturduğunu bilmiyorum. Bildiğim tek bir şey var, o da kaybedenin bir Ermeni okulunun ve öğrencilerinin olduğu. Maalesef ..

�

SEVAN DEĞİRMENCİYAN
narekian2000@yahoo.com

�