NEWS.am «The Armenian Weekly»de yer alan Betty Apigian-Kessel’in makalesini kısaltarak sunuyor.

«Resim onun özünün besiniydi. Onunla yaşayıp nefes aldı. Yeğeni Azatuhi Amiryan-Miller akrababalarının, onu bu şekilde meşhur olacağını düşünmeden, müstear isim kullanmasına karşı olmadıklarını söylemekte. Azatuhi ″Onun ismi bir ressam için zordu″ kanaatinde.

O varlığını sürdürebilmek için eserleini 25, 50 veya 500 dolara satmak zorundaydı, hatta hayranlarına eserlerini armağan ederken bunların bir gün çok kıymet kazanacağın söylemekteydi.

Onun eserleri şimdi tanınmış müzelerde asılı ve yüz binlerce dolar değerinde. Sürrealist stiliyle tanınan Van’lı ressam 48 yaşında intihar etti. Eserlerinden çoğu Connecticut’taki atelyesinde yangın esnasında yok oldu, diğerleri California sergi yolunda uçak kazasında heba oldu. Sıkça ağır hastalanmaktaydı; Amerikalı eşinin ihanetlerinden acı çekmekte, çok sevgili kızları Maro ve Nataşa’yla temas kuramamaktaydı.

Hatta onun etrafındaki birçok ressam onun sadık arkadaşları değillerdi, onun bir dahi olduğunu kabul edip onu kıskanaktaydılar.

Başarı Arshil Gorky’ye yüz çevirmişti. Hata yapmayınız, o Ermenistan’ın evladıydı, Soykırım kabuslarının tanığı olmuştu. Eserlerinde izini bırakmış olan Gorky’nin yaratıcı ruhu, onun Van’daki hayatının tanığıydı.

Eğer Ermenilerin ruhlarının Ararat ülkesine geri dönmesini arzuladığı doğruysa, bizim Vostanik Manuk Adoyan’ın en nihayetinde huzur bulduğu şüphesizdir. Eğer dikkatlice kulağımızı dayarsak, onun nasıl «Ah Tamar» dediğini duyabiliriz.»