Bir okur diyor: Bugün hayatımın devletle ilgili şokunu yaşadım. 48 yıllık hayatımda devlet beni ilk defa dinledi.

Diyanet İşleri Başkanı patrikle Paskalya’da, hahambaşı ile Yom Kippur’da iftar açar mı?”
Dün bu köşede sorduğum bu soruya o kadar farklı tepkiler aldım ki.
Bugün köşemi gelen mektuplara ayırmak istiyorum.
Bana gelen tepkilerin çoğu olumlu.
Kimi “Neden olmasın” diyor kimi ‘neden olamadığını’ izah ediyor.
Gerçi “Burası Müslüman bir ülke, Müslüman mahallesinde salyangoz satma” diyen de var.
Ama dediğim gibi en azından bana gelen tepkiler arasında onlar azınlık.
En olumlu yaklaşım Endonezya’dan Hollanda’ya yurtdışında yaşayan Türkiye vatandaşlarından.
Çünkü yaşadıkları ülkede azınlık konumunda oldukları için ‘Türkiye’de Müslüman olmamanın’ ne demek olduğunu en iyi onlar anlıyor.
Diyanet sessiz.
Ama galiba kurumlardan önce bireysel olarak ilk adımı bizlerin atması gerekiyor.
Neden mi?
Cevabı okur mektuplarında...

İlk manşeti siz atın
Merhaba Sn. Can; Makalenizde yazdıklarınıza katılıyorum.
Ancak bu meselede topu Diyanet’e atmanın kolaycılık olduğunu düşünüyorum. Her ramazan ve Kurban Bayramı’nda, alternatif gündem ne kadar önemli olursa olsun, manşetler ona göre atılır. Siz bir genel yayın yönetmenisiniz.
En azından bundan sonraki ilk gayrimüslim bayramında bunu manşet yapsanız...
Hatta özellikle muhafazakâr medyadan Yeni Şafak ve Star’ı da bu günaha(!) ortak etseniz, Diyanet’e bu hususta yardım etmiş olmaz mısınız?
Diyanet’e git diyorsunuz.
Çok doğru diyorsunuz ama önce siz gidip bir yazı dizisi hazırlasanız.
Diğer türlü politikacılar halkın tepkisinden korkarlar.
Siz önce adım atıp ilk saldırıyı karşılarsanız bir sonraki yıl Diyanet de Başbakan da Cumhurbaşkanı da daha rahat hareket eder. Abdulkadir Abukan

Diyanet neden kısırlaştı?
Laik bir devlette Diyanet tek bir dini ve mezhebi temsil edemez. Diyanet’in diğer dinlerle bu tarz bir iletişiminin önündeki tek engel Anadolu’daki diğer mezheplere karşı önyargısıdır. Alevilerle ‘matem orucu’na, Zerdüştilerle ‘Atasgede’ye, Caferilerle ‘Muharrem’e gidemeyen Diyanet kendisini bu tabularla kısırlaştırmıştır. A. Berendi

Devlet beni ilk defa dinledi
Size anlatacağım şey aslında Radikal’in ve sizin sürekli vurguladığınız şey: Devlet bizi -yurttaşı- teba olarak gördü yıllarca. (Bu arada ben çoğu konuda sizin gibi düşünmüyorum, sosyalizm-anarşizm-nihilizm hayatıma yön verdi, hepsi bir arada olur mu, olur: Sizin gibi ‘liberal’ değilim yani.) Tebaa tabi olur, talep edersiniz, hapse atar, işkence yapar vs. Kürtlere, Ermenilere, Alevilere, sosyalistlere, kadınlara -zaman zaman Sünnilere- Rumlara yaptığı gibi.
48 yaşındayım, devletten ve hükümetten tek beklentim benden uzak durmasıydı.
Olay şu: 14 yaşında zihinsel engelli (Angelman sendromlu) ve 11 aylık iki kızım var.
İkisinin de uyku sorunu var.
Biri hastalığından dolayı sürekli tetikte, en ufak gürültüde uyanıyor.
Diğeri malum, bebek.
Biz Ümraniye’de yaşıyoruz. Burası muhafazakâr bir yer, ‘mahalle baskısı’nın en şiddetli yaşandığı yerlerden.
Ramazanın ilk günü yakındaki cami, teravih seslerini hoparlörden dışarı verdi.
Zabıtayı arayıp şikâyet ettim.
“Ramazandır, normaldir” dediler.
Israr ettim, “153’ü arayın” dediler.
Aradım, kayıt aldılar. Ertesi gün tekrar arayıp sonucu sordum, “Hafta içi sonuçlanır, bekleyin” dediler.
Her zamanki inançsızlıkla “Peki” dedim. Ama bugün hayatımın devletle ilgili şokunu yaşadım.
Ses kesildi. İnanamıyorum. 48 yıllık hayatımda devlet beni ilk defa dinledi. Çok şey yazabilirim, Kürt, Ermeni, Alevi sorunlarıyla ilgili. Yazmayacağım. Bu yaşadığımın hazzı engel.
AKP’li mi olsam bilmiyorum, elbette hayır!
Umarım bir gün Kürtler, Aleviler, Rumlar, kadınlar, Kıbrıslılar, sosyalistler de 153’ü arayıp sorunlarını çözebilirler! Ege Demireğen