Մեր Զաւակները Եւ Մենք. Արտայայտութիւններ, Զորս Երբեք Պէտք Չէ Ըսենք Մեր Երեխաներուն

Մեր բերնէն ելած իւրաքանչիւր խօսք կ՛ազդէ մեր երեխաներուն վրայ: Յաճախ ծնողներ զանազան պատճառներով կ՛ըսեն բաներ, որոնք բացասական հետեւանքներ կ՛ունենան երեխային ձեւաւորման եւ հոգեբանութեան վրայ:

Հոգեբաններու կարծիքով, կան արտայայտութիւններ, զորս երբեք պէտք չէ ըսենք մեր երեխաներուն, այլապէս մենք մեզ երբեք չենք ներեր հետագային:

«Անմիջապէս վերջ տուր լացիդ»

Լացին վերջ տալու յորդորը չ՛օգներ մեր երեխային:

Եթէ ան բանէ մը նեղուած, վախցած կամ յուսալքուած է, փորձենք զինք հանգստացնել, գրկել: Բոլորս ալ երբեմն լալու կարիք կ՛ունենանք` անկախ տարիքէ եւ սեռէ:

«Այդքան դժուա՞ր է այս ոտանաւորը սորվիլը»:

Այս խօսքերէն մեր երեխան ինքզինք անօգուտ եւ թերի կը զգայ: Ուղղորդենք զինք եւ քաջալերենք` փոխանակ թերարժեքութեան բարդոյթ ստեղծելու անոր մօտ:

«Մեծ տղաքը/ աղջիկները երբեք չեն վախնար»:

Յիմարութիւ՛ն: Բոլորս ալ ունինք վախի զգացում, այդ պարագային ինչո՞ւ խաբել երեխան: Աւելի լաւ է անոր ըսել, որ բանէ մը վախնալը բնական է, սակայն պէտք է փորձենք յաղթահարել սեփական վախերը:

«Ես չեմ հաւատար, որ դուն այդպիսի բան ըրեր ես»:

Ասիկա շատ եսակեդրոն արտայայտութիւն է. մենք այսպիսով երեխային կը ստիպենք, որ մեղաւոր զգայ եւ կարծէ, որ ինք չափազանց հիասթափեցուցած է մեզ: Աւելի ճիշդ կ՛ըլլայ մատնանշել, անոր արարքը եւ բացատրել, թէ ո՛ւր է սխալը, եւ թէ` հետագային ինչո՛ւ պէտք չէ կրկնէ նոյն սխալը:

«Դուն պէտք եղածին չափ խելացի/բարի չես»:

Պարզապէս կարելի չէ նման արտայայտութիւն ունենալ:

Այսպիսի խօսքեր յաւերժ կը դրոշմուին երեխային ենթագիտակցութեան մէջ, եւ հետագային ան դժուար թէ ձերբազատի այդ բարդութիւններէն: Ան միշտ պիտի կարծէ, թէ որեւէ բանով պակաս է ուրիշներէն: