Լիբանանցի երկու վանականները սպաննուած են Թուրքիոյ մէջ 1915-1917 թուականներուն՝ «ի ատելութիւն հաւատքի»: Հայր Լեոնարտ Մելքին, նախքան մահապատիժը, մէկ շաբաթ ծեծի ենթարկուած է և խոշտանգուած:

Շաբաթ՝ 4 Յունիսին Լիբանանի Լատին եկեղեցւոյ, Քափուչին վանականներու և Խաչի Ֆրանչիսկեան քոյրերու ժողովի կողմէ նշուեցաւ լիբանանցի քահանաներ Լեոնարտ Մելքիի և Թոմաս Սալեհի երանացումի արարողութիւնը՝ Սուրբ Խաչի մեծ վանքին մէջ, որու մասին խօսած էր Լատին Եկեղեցւոյ առաքելական փոխանորդ գերապայծառ Սեզար Եսայեան զանգուածային լրատուական միջոցներուն ուղղած յայտարարութեան մէջ։

Ծիսակատարութիւնը նախագահեց Սուրբերու դատի ժողովի կառավարիչ, կարդինալ Մարչելօ Սեմերարոն՝ Արեւելեան պատրիարքներուն ներկայութեամբ։ Արարողութեանը մասնակցեցան հայ կաթողիկէ եկեղեցւոյ հաւատացեալներու 50 հոգինոց պատուիրակութիւն մը՝ գլխաւորութեամբ Արհիապատիւ Տէր Գէորգ Եպիսկոպոս Ասատուրեանի։

Ֆրանչիսկոս Սրբազան Քահանայապետ անցեալ 27 Հոկտեմբերին արտօնութիւն տուած էր հրապարակելու Աստուծոյ ծառաներ Հայր Լեոնարտ Մելքիի եւ Հայր Թոմաս Սալեհի նահատակութեան վերաբերեալ հրամանագիրերը. Քափուչին վանականներ՝ որոնք սպաննուեցան «ի ատելութիւն հաւատքի» Թուրքիոյ մէջ: Պապի կողմէ անոնց նահատակութեան ճանաչումը թոյլ տուաւ սկսիլ երանացումի գործընթացը՝ առանց հրաշքի ճանաչման անհրաժեշտութեան:
Երկու Քափուչին միսիոներները՝ ծագումով Պաապտայէն, ձերբակալուած, խոշտանգուած և սպաննուած են Թուրքիոյ մէջ 1915 թուականի Հայոց ցեղասպանութեան ժամանակ:

Հայր Լեոնարտ Մելքին (1881-1915), երբ հրաժարեցաւ էր հաւատքը ուրանալէն, մէկ շաբաթ դաժան ծեծի ու խոշտանգումներու ենթարկուեցաւ և հարիւրաւոր քրիստոնեայ այլ բանտարկեալներու հետ միասին անապատ տարագրուեցաւ։ 11 Յունիս 1915-ին Հայր Մելքին սպաննուեցաւ եպիսկոպոս և երանելի Իգնատիոս Մալոյեանի (1869-1915) և այլ 415 անձերու հետ միասին:

Հայր Թոմաս Սալեհը (1879-1917) ձերբակալուելով և դատապարտուելով մահապատիժի՝ այլ բանտարկեալներու հետ ձմռան կէսին աքսորուած էր Մարաշ՝ թուրք զինուորներու դասակի ուղեկցութեամբ։ Մահացած է 18 Յունուար 1917ին աքսորի ճամբուն վրայ՝ խիզախօրէն կրկնելով. «Ես լիովին կը վստահեմ Աստուծոյն, չեմ վախնար մահէն»։

Յիշեցնենք, որ 1894թ.-ից Օսմանեան կայսրութեան իշխանութիւնները տարբեր շրջաններու մէջ քրիստոնեաներու նկատմամբ սկսան հալածանքներ և կոտորածներ։ Առաջին համաշխարհային պատերազմի պայթումով եկեղեցւոյ դէմ հալածանքները դարձան աւելի բուռն, համակարգուած և կատաղի՝ բացայայտելով տեղահանութեան և զանգուածային բնաջնջման իրական ծրագիրի առկայութիւն՝ դառնալով, ինչպէս ընդգծած են Սուրբ Յովհաննէս Պօղոս Բ՝ 2001ին և Ֆրանչիսկոս Սրբազան Քահանայապետ 2016ին, «քսաներորդ դարու առաջին ցեղասպանութիւնը»: