HaberTürk köşe yazarı Umur Talu, 1 Ekim tarihinde vefat eden dünyaca ünlü Fransa’lı Ermeni şansonye Charles Aznavour hakkında bir yazı kaleme aldı.

Talu, “Pardon, biz ne bilelim “Ermeni” olduğunu! Tüm yaptığımız şarkılarını sevmekti.” satırlarla başladığı yazısına şöyle devam etti:

Şahnur’u yazamayıp Charles adını verivermişler kafa kağıdına.

“Anne Türkiyeli, baba Gürcistanlı, pardon biz ne bilelim, o da “Ermeni!”

Sonra sonra öğrendik ya, neler olduğunu ve nelerin olmadığını; lakin ne yapacaktık, şarkıları mı düşman sayacaktık!

Şarkılar düşman değildi ve esasen kendisi de değildi.

İnsanlarla, halklarla bir alacağı yoktu, bizim de olmasın istiyorduk zaten; kendi kayıp kökenine borcunu ödemek içindi herhalde, “politize” oluşu.

Oysa biz öyle ölümler istemiyorduk, çok çok ölsek bile.

“Sevmekten ölmek” diyen bir şarkıda bile aklımız hep “sevmek”te kalıyordu.

Geçenlerde İstanbul’da bir kitapçıda, kasa sırasında beklerken, bir genç masaya “Fransız Şarkılar”ı plağı koydu:

Brel, Regiani ve diğerleri. Baktım, 12 şarkıcı arasında bir Aznavour hayatta hala.

Yaşlılık işte, çeneni tutamıyorsun, ”Plağınıza iyi bakın, bir tek o kalmış” dedim; “O da konserlerini iptal etti. Bir iyiyim bir kötü, dedi daha dün.”

Pardon, biz ne bilelim”…

“Charles Aznavour 94 yaşında “Türkiye Ermenistan sınırımın açılması hayali”yle öldüğünde…

Şarkıları nın kışkırttığı hayallerimizin birçoğunun başına geldiği gibi, aslolan hayal kırıklığıydı…

O yüzden ben hep en çok “Desormais”yi sevmiştim.

O şarkı “Bundan böyle” olamayacakları sıralardı!

Ne olur ne olmaz işte!”